حامدرحیمی پنجکی (تعریف کامل از ورزش)

ب? Toggle Navigation مثل یک رزمی کار حرفه ای تمرین کنید ? تهیه و تنظیم: مهدی بوجارزاده، کارشناس رزمی- بدنسازی، به نظر میرسد که رزمی کارها سرسخت ترین ورزشکاران دنیا باشند. برای پیروزی در یک مبارزه یا حتی رسیدن به راند دوم، آنها باید قابلیت های زیادی داشته باشند. در کنار تکنیک های مبارزه این افراد نیاز به استقامت، قدرت و توان خارق العاده دارند. اگه علاقه دارید که روزی وارد دنیای رزمی شوید و خود را محک بزنید، باید به سختی تمرین کنید. حتی اگر چنین برنام های هم ندارید با استفاده از این برنامه تمرین و گنجاندن تمرینات رزمی در برنامه خود، بدنی قو یتر و خش کتر خواهید ساخت. در هر صورت به این نکات و برنامه تمرین نیاز خواهید داشت: 1- روی رشته خود متمرکز شوید نمی توانید تصور کنید که تنها با مشت و ضربه پا به یک کیسه بوکس سنگین در مسابقات به موفقیت خواهید رسید. مبارزان حرف های به معنای واقعی در هنر رزمی خود استاد هستند. باشگا ههای رزمی معمولا کلا سهای جوجیتسو برزیلی، کاراته، مویتای، تکواندو و سایر رشت هها را در کنار تکنی کهای درگیر شدن و بوکس ارائه می دهند. اگر در نزدیکی محل زندگی تان باشگاه رزمی دارید، شروع به تمرین یک رشته خاص رزمی کنید. بسته به علاقه و استعداد خود رشته ای را انتخاب کنید که به شما بیاموزد چگونه دفاع کنید و مشت بزنید و از ضربات پا استفاده کنید. فارغ از رشته، به سراغ یک متخصص بروید و تکنیک صحیح را بیاموزید. 2–استقامت خود را افزایش دهید برای خوب مبارزه کردن، باید بتوانید توان تان را در طول راند های مسابقه حفظ کنید. مشت و ضربات سنگین پا به صورت مرتب برای 3 تا 5 دقیقه کار آسانی نیست. تمرین استقامت در توان که ظرفیت اجرای مکرر حرکات انفجاری با تمام قدرت است، بسیار دشوار است، ولی برای موفقیت شما در رینگ و تاتامی ضروری است. استقامت در توان خود را با 5 ست اجرای تکرا رهای انفجاری به کمک وزن ههای متوسط، برای 30 تا 45 ثانیه )یا 15 تا 20 تکرار( و سپس استراحت برای 30 ثانیه افزایش دهید. تمرینات ایستگاهی گزینه مناسب دیگری است. ولی باید به خاطر داشته باشید که باز ه های تمرینی شما باید حداقل 30 ثانیه طول بکشد. فراموش نکنید که هدف نهایی دوام آوردن در یک راند حداقل 3 دقیق های است! توصیه می کنیم استقامت هوازی خود را هم افزایش دهید. با تمرین دوی استقامت و افزایش مداوم مسافت عضلا تتان را برای استفاده بهتر از انرژی تمرین دهید. 3– از تمرینات پلیومتریک استفاده کنید تمرین پلیومتریک برای رشت ههای رزمی عالی است، زیرا به شما کمک م یکند توان انفجاری و سرعت خود را افزایش دهید. مبارزان حرفه ای می توانند در یک چشم به هم زدن مسیر خود را تغییر دهند و با استفاده از چرخش لگن خود، ضربات مهلکی را به حریف وارد کنند. برای بهترین نتیج هگیری، 2 تا 3 جلسه تمرین پلیومتریک را در هفته در کنار تمرینات مقاومتی خود قرار دهید. بین جلسات تمرین پلیومتریک 48 ساعت فاصله بگذارید تا به صورت کامل ریکاوری کنید. مطمئن شوید که قبل از تمرین پلیومتریک بدن خود را خوب گرم کرد هاید. همچنین بهترا ستا ین تمرینات را روی یک سطح نر متر مانند مت یا تشک انجام دهید. پریدن روی بتن به کمر و زانوها آسیب م یزند. 4–تمرین عضلات مرکزی تمرین عضلات مرکزی چیزی فراتر از فیله کمر و درازنشست است. قدرت ضربات پا، مش تها و پرتاب های شما بستگی به قدرت عضلات مرکزی بد نتان دارد. به این دلیل تمرین بدنسازی رزمی باید پر از تمرینات مخصوص عضلات مرکزی باشد. شکم شما مانند هر عضله دیگری در بدن تان است و می تواند با تمرینات مقاومتی قوی تر و بزرگ تر شود. ممکن است انجام هزاران درازنشست بدون وزنه فکر خوبی به نظر برسد، ولی استفاده از وزنه های سنگینتر و انجام تکرارهای کمتر هم تاثیر بیشتری دارد و هم از نظر زمانی بهینه تر است. 5– تفکیک برنامه بدنسازی خود را متحول کنید به عنوان یک مبارز، اندازه و شکل جلوبازوی شما هیچ اهمیتی ندارد. به جای تمرین برای زیبایی باید به دنبال عملکرد بهتر باشید. این یعنی بخش اصلی تمرین شما باید شامل حرکات ترکیبی و چند مفصلی مانند اسکوات و بارفیکس معکوس باشد. هر تمرینی که در باشگاه انجام م یدهید باید به حرکات شما در میدان مسابقه مربوط باشد. اگر تمرین یکی از حرکات شما را شبیه سازی نکند باید آن را با تمرین دیگری که این ویژگی را داشته باشد تعویض کنید. برای مثال، پشت پا ماشین به اندازه ددلیفت پا صاف مفید نیست، زیرا ددلیفت قدرت شما در زمین زدن و پرتاب حریفان را افزایش می دهد. پرس دست جمع از پشت بازو کیک بک قدرت مشت های شما را افزایش می دهد. ? برنامه تمرین رزمی بدنسازی این برنامه تمرین برای قبل از فصل مسابقات طراحی شده است یعنی زمانی که باید قدرت، سرعت و توان خود را افزایش دهید. این برنامه را برای 4 تا 6 هفته اجرا کنید و سپس تمرینات، ستها و تکرارها را تغییر دهید. فقط در صورتی این برنامه را اصلاح کنید که یا خیلی سخت باشد و یا خیلی آسان. کار دشوار خود در باشگاه را با خوردن غذاهای سالم و مقدار زیادی پروتئین پشتیبانی کنید. هیچ چیز مانند عدم توجه به تغذیه نمی تواند پیشرفت شما را نابود کند!   روز اول: تمرین پلیومتریک دو سرعت روی تردمیل: 10 ست 30 ثانی های، 45 ثانیه استراحت شنا پلیومتریک: 3 ست 60 ثانی های تا ناتوانی، 45 ثانیه استراحت بین ستها کوبیدن مدیسن بال به زمین: 3 ست 20 ثانی های، 45 ثانیه استراحت بین ستها پرش بلند جانبی: 3 ست 20 ثانیه ای، 45 ثانیه استراحت بین ستها پرش روی جعبه: 3 ست 20 ثانی های، 45 ثانیها ستراحت بین ستها طناب زدن: 1 ست 15 دقیق های روز دوم: عضلات مرکزی زیرشکم بارفیکس: 2 ست با 15 تکرار، 30 ثانیه استراحت بین ستها درازنشست و مشت زدن: 3 ست با 20 تکرار، 30 ثانیه استراحت بین ستها پلانک: 3 ست 90 ثانی های، 45 ثانیه استراحت بین ستها درازنشست با وزنه: 3 ست با 10 تکرار، 45 ثانیه استراحت بین ستها چرخش روسی با مدیسن بال: 3 ست با 15 تکرار، 30 ثانیه استراحت بین ستها پرتاب جانبی مدیسن بال: 3 ست با 12 تکرار برای هر طرف، 30 ثانیه استراحت بین ستها روز سوم: استراحت فعال روز چهارم: قدرت پرس سینه: 5 ست با 5 تکرار، 60 ثانیه استرحت بین ستها ددلیفت تک پا: 3 ست با 12 تکرار، 60 ثانیه استرحت بین ستها اسکوات: 3 ست با 8 تکرار، 60 ثانیه استرحت بین ستها سرشانه هالتر ایستاده از جلو: 2 ست با 10 تکرار، 60 ثانیه استرحت بین ستها بارفیکس معکوس: 3 ست با 10 تکرار، 60 ثانیه استراحت بین ستها روز پنجم: توان و هوازی کیسه بوکس: 8 راند 60 ثانیه ای، 60 ثانیه استراحت بین ستها اسکات پرشی با وزن بدن: 3 ست با 30 تکرار، 45 ثانیه استراحت بین ستها پلانک: 3 ست 90 ثانیه ای، 45 ثانیه استراحت بین ستها کوبیدن مدیسن بال به زمین در حالت خم: 3 ست با 30 تکرار، 45 ثانیه استراحت بین ستها سوپرست: 60 ثانیه استراحت بین سوپرستها شنا: 5 ست تا ناتوانی بارفیکس: 5 ست تا ناتوانی طناب زدن: 1 ست 15 دقیق های روز ششم و هفتم: تمرین هن رهای رزمی و مبارزه   کلمات کلیدی :برنامه بدنسازیتمرین رزمی بدنسازیتمرینات پلیومتریکمهدی بوجارزاده اشتراک در : نوشته قبلی   نوشته بعدی نوشته های مشابه شش تکه سازترین حرکت شکم را بشناسید  دی 25, 1401    0 نظر ? مبارزین و ورزشکاران  دی 25, 1401    0 نظر ? تقدیم به همه کسانی که میخواهند هنرهای رزمی را آغاز کنند  دی 25, 1401    0 نظر دیدگاهتان را بنویسید برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید. دسته بندی ها سلامتی(1) تناسب اندام(2) ورزش های رزمی(7) کلمات کلیدی برنامه بدنسازیبرنامه هاتمرینات پلیومتریکتمرین رزمی بدنسازیتناسب اندامحرکت شکمشش تکهمهدی بوجارزادهکاراته این وب سایت متعلق به گروه ورزشى مهدى بوجارزاده می باشد. ? Original text Rate this translation Your feedback will be used to help improve Google Translate

کیک بوکسینگ که به عنوان ورزشی مشابه به کاراته نیز شناخته می شود، ورزشی پر برخورد است که با ضربات مشابه مشت در بوکس و با اشکال مختلف زانو زدن یا لگد پیش می رود. کیک بوگسینگ ورزشی سرپایی است و مسابقه زمانی به پایان می رسد که یکی از دو مبارز به زمین بیفتد یا توسط حریف به زمین زده شود (یا زمانی که داور مسابقه را به پایان برساند). کیک بوکسینگ به عنوان یکی از ورزش های رزمی به خوبی در میان علاقه مندان شناخته می شود.  این ورزش هم در میان مردان و هم در میان زنان از محبوبیت بالایی برخوردار است. این ورزش بسیار در بهبود مهارت های دفاع شخصی به شما کمک میکند.   هدف از کیک بوکسینگ چیست؟  در یکی از مکتب‌های کیک بوکسینگ گفته می شود: "تمرکز کیک بوکسینگ این است که با ضربات و مشت‌های دقیق به مناطق خاصی از بدن باعث ‌شود مبارز دیگر قادر به دفاع از خود نباشد".    کیک بوکسینگ ورزشی است که در آن اصول اولیه بوکس در نظر گرفته می شود و اشکال مختلفی از  ضربه با زانو و سایر ضربات به آن اضافه می شود. کیک بوکسینگ به سرعت، چابکی و هماهنگی نیاز زیادی دارد به بهبود قدرت عضلانی و آمادگی جسمانی کلی کمک می کند.    ?   تاریخچه کیک بوکسینگ  بیلی بلکنز (رزمی کار مطرحی که می شناسید)در سال 1967،  12 سال بیشتر نداشت تحت تاثیر از بروس لی در کلاس های کاراته ثبت نام کرد با کار زباله جمع کنی هزینه کلاس هایش را فراهم کرد.  او به هنرهای رزمی تسلط داشت و در مسابقات هنرهای رزمی در دهه 1970-1980 برنده شد. او همچنین به عنوان قهرمان کاراته هفت بار به شهرت رسید و به عنوان کاپیتان تیم کاراته المپیک 1980 ایالات متحده انتخاب شد. در سال 1989، بیلی بلنکز یک باشگاه ورزشی را با هدف تولید و تکمیل ورزش های رزمی مبتنی بر کاراته تأسیس کرد که برای زنان نیز جذاب باشد. او موسیقی، حرکات کششی، حرکات رزمی، مقاومت در برابر فشار حریف و بوکس را با یکدیگر ترکیب کرد و در نهایت ورزشی به نام کیک بوکسینگ را به همگان معرفی کرد.    جمعیت شناسی کیک بوکسینگ  از زمانی که شکل مدرن این ورزش برای اولین بار در ژاپن در دهه 1950 توسعه یافت کیک بوکسینگ در سراسر جهان گسترش یافت. تخمین اینکه چند نفر در این رشته فعالیت می کنند به طور دقیق مشخص نیست زیرا تعداد زیادی از افراد ورزش های رزمی ترکیبی کار می کنند و خود را متعلق به کیک بوکسینگ به تنهایی نمی دانند.  رایج ترین اشکال کیک بوکسینگ که در آمریکای شمالی تمرین می شود کیک بوکسینگ ژاپنی است.    کیک بوکسینگ اغلب توسط نوجوانان و بزرگسالان جوان تمرین می شود.  کیک بوکسینگ یک ورزش تقریبا پر برخورد است که به سرعت، چابکی، هماهنگی و قدرت عضلانی بیشتری نیاز دارد. تا کنون امار دقیقی از آمار جمعیتی این ورزش به دست نرسیده است اما به نظر می رسد حدود 90 درصد در همه کشورها مرد هستند.   ?   درباره کیک بوکسینگ  کیک بوکسینگ به شکل مدرن و امروزی که هم اکنون می شناسید یک ورزش رزمی ترکیبی است که در دهه 1950 در ژاپن توسط  Osamu Noguchi که در وزش های رزمی پیشرو بود و Yamada  که متخصص کاراته بود توسعه یافت.  نوگوچی و یامادا هر دو به موی تای علاقه مند بودند، یامادا می خواست نوعی از کاراته پیشرفته را ایجاد کند که امکان تماس کامل بین مبارزان را فراهم کند.  در نوامبر 1959، این دو فرد پیش نویس مجموعه ای موقت از قوانین ورزشی را که ابتدا کاراته بوکس نامیده می شد را تنظیم کردند.  نوگوچی نام کیک بوکسینگ را در سال 1966 به همگان معرفی کرد. اولین مسابقه واقعی کیک بوکسینگ در آوریل 1966 در اوزاکای ژاپن برگزار شد. این ورزش به این دلیل که از تلویزیون پخش می شد به سرعت در ژاپن محبوب شد.  برخی از مسابقات اولیه کیک بوکسینگ تبلیغاتی بین سال‌های 1970 تا 1973 در ایالات متحده برگزار شد، اما این ورزش در آمریکای شمالی به کندی گسترش یافت زیرا قوانین مشخص نبود و مبارزان بر اساس وزن طبقه‌بندی نمی‌شدند.  سازمان های مختلف ملی و بین المللی در اواخر دهه 1970 و 1980 ایجاد شدند تا سعی کنند نوعی نظم را در دسته ها و مسابقات مختلف هنرهای رزمی ایجاد کنند.  دو سازمان بزرگ بین المللی فدراسیون بین المللی کیک بوکسینگ (IKF) و فدراسیون جهانی کیک بوکسینگ (WKF) هستند. همچنین انجمن های ملی کیک بوکسینگ در کشورهای مهمی مانند فرانسه، هلند، آلمان، ترکیه، انگلستان و اوکراین و تایلند و ژاپن وجود دارد.   موی تای یا کیک بوکسینگ تایلندی  موی تای سابقه ای طولانی تر از ظهور کیک بوکسینگ مدرن در ژاپن دارد. موی تای ورزش ملی تایلند در نظر گرفته می شود و به نظر می رسد حدود 2000 سال قدمت داشته باشد.   در قرون وسطی، مسابقات موی تای به نوعی سرگرمی در جشنواره های محلی، به ویژه جشن های معبد تبدیل شده بود.  در دهه 1920 مسابقات موی تای در رینگ های بوکس رسمی با داوران مشخص شده و راندهای زمان بندی شده شروع شد.   به تدریج مبارزان موی تای شروع به پوشیدن دستکش های بوکس مانند دستکش های بوکسورهای غربی کردند. تفاوت اصلی بین موی تای و کیک بوکسینگ غربی این است که کیک بوکسورهای تایلندی با پاهای برهنه مبارزه می کنند و به جای شلوار بلند، شلوار کوتاه می پوشند. کیک بوکسینگ تایلندی همچنین اجازه ضربه زدن به حریف را با زانو و آرنج می دهد، اینها حرکاتی اند که در کیک بوکسینگ آمریکایی مجاز نیستند. در خود تایلند، قبل از مسابقه موی تای دعای آیینی برگزار می شود و موسیقی تایلندی در طول مسابقه پخش می شود. مسابقات معمولاً در پنج راند 3 دقیقه ای برگزار می شود   ?   کیک بوکسینگ آمریکایی اولین مسابقه کیک بوکسینگ به سبک آمریکایی در سال 1962 برگزار شد، اما این ورزش تا زمانی که در  فیلم های بروس لی یعنی در اواخر دهه 1960 از تلویزیون نشان شد رواج پیدا نکرد.  رزمی‌کاران آمریکایی که در مدرسه بروس لی در اوکلند، کالیفرنیا آموزش دیده بودند، شروع به ترکیب ضربات مشت‌ و تاکتیک‌های بوکس با ضربات کاراته کردند. هدف از این کار ایجاد ورزشی بود که امکان تماس کامل بدن دو حریف را (برخلاف کاراته) را فراهم کند و با راندهایی مانند بوکس زمان بندی شود. مبارزان در کیک بوکسینگ آمریکایی از نظر اندازه و وزن همسان هستند.    کیک بوکسینگ ژاپنی  کیک بوکسینگ ژاپنی شبیه موی تای است و مسابقات در پنج راند سه دقیقه ای طول می کشد. ضربه زدن با آرنج و زانو مجاز است و مبارزان می توانند به زیر کمر لگد بزنند.  کیک بوکسینگ ژاپنی همچنین اجازه کشتی با سر را می دهد (نگه داشتن سر و گردن حریف به منظور حمله به قسمت پایین تنه با ضربات زانو) اما پس از سال 1966 به عنوان یک اقدام ایمنی استفاده از قنداق سر ممنوع شد. تفاوت کیک بوکسینگ سبک ژاپنی با موی تای در نبود دعای آیینی قبل از مسابقه و پخش موسیقی تایلندی در طول مسابقه است.   آمادگی برای کیک بوکسینگ  آمادگی قبل از بازی کیک بوکسینگ آمریکایی شامل توافقات بین مبارزان یا مربیان قبل از مسابقه در مورد تعداد راندها، طول هر راند، و انواع ضربات مجاز است. همچنین هر مبارز پیش از مسابقه باید انواع تجهیزات حفاظتی را بپوشد.    در کیک بوکسینگ به سبک آمریکایی، تجهیزات شامل محافظ دهان، نوارهای دستی، دستکش بوکس، محافظ کشاله ران، پد ساق پا، کفش های پا (که گاهی اوقات پد پا نامیده می شود)، و کلاه ایمنی اختیاری (معمولا برای افراد زیر 16 سال)می شود.  کیک بوکسورهای سبک آمریکایی معمولاً شلوار بلند می پوشند، برخلاف بوکسر تایلندی، که در آن مبارزان معمولاً شلوارک می پوشند و با پاهای برهنه مبارزه می کنند. کیک بوکسورهای زن باید علاوه بر تجهیزات محافظی که توسط مردان استفاده می شود، از تاپ و محافظ سینه نیز استفاده کنند. ورزشکاران باید با یک مربی حرفه ای و واجد شرایط تمرین کنند. علاوه بر این، با توجه به ماهیت فیزیکی کیک بوکسینگ و نیاز به استفاده از اندام های عضلانی و اندام های متعدد، شرکت کنندگان باید از نظر بدنی آماده باشند، بتوانند سریع حرکت کنند و در اجرای حرکات تعادل خوبی داشته باشند.   ?   خطرات کیک بوکسینگ  مسابقات کیک بوکسینگ بر اساس قوانین آمریکا در مورد تجهیزات ایمنی، طول مسابقات و حضور داوران انجام می شود و در مقایسه با فوتبال و سایر ورزش هایی که حریفان تماس زیادی با هم دارند نسبتاً ایمن به نظر می رسد.  اگرچه صدمات شدید یا مرگ در کیک بوکسینگ به ندرت اتفاق می‌افتد، اما گزارش‌هایی مبنی بر آسیب‌هایی مانند پارگی بیضه، صدمات روده بزرگ، شکستگی فک‌ها، آسیب‌های سر و ناتوانی های موقت ناشی از آسیب به غده هیپوفیز وجود دارد.  کیک بوکسینگ یک ورزش نامناسب برای زنان باردار و سالمندان است. برخی از مدارس هنرهای رزمی کلاس های کیک بوکسینگ را برای کودکان برگزار می کنند که به جای جنگیدن بر ایمنی و دفاع شخصی تاکید دارند. با این حال والدین باید قبل از ثبت نام فرزندان خود باید اعتبار هر مدرسه ای را بسنجند.    ? کیک بوکسورهای به طور مداوم تحت نظر پزشک هستند و بدن آنها مورد ارزیابی قرار می گیرد. متخصصان ارتوپد، فیزیوتراپیست ها و حتی متخصصان مغز و اعصاب به طور مداوم کیک بوکسورها را مورد بررسی قرار می دهند.  جالب است بدانید که کیک بوکسورها تحت نظر روانشناسان هستند و از لحاظ روحی مدام چک می شوند.  کیک بوکسینگ یکی از ورزش های رزمی پر طرفدار است و افراد زیادی برای تقویت و آموزش دفاع شخصی خود اقدام به یادگیری این ورزش می کنند.

مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد. بوکس در بازیهای المپیک باستان تقریباً مانند ورزش مشت‌زنی امروز بوده است و بطوریکه از شواهد و مدارک پیداست، مشت زنی امروزی چیز تازه‌ای نسبت به مشت زنی آن روزگاران ندارد. تنها وقتی که قهرمانان امپراتوری رم به این بازی روی آوردند، دستهای خود را با آستینی شبیه به دستکش که روی آن سیمهای محکم فولادین کوفته بودند مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای بسیار سختک و محکم‌تر از سنگ و فولاد برای این کار تهیه کرده بودند، بدست کرده و به مسابقه می‌پرداختند. به کار بردن این دستکش‌های عجیب که به راستی اسلحه‌ای کشنده بود باعث می‌شد در هر مسابقه‌ یکی از دو طرف کشته یا سخت مجروح شود. در نتیجه مسابقه‌های مشت‌زنی به سبک رومی‌ها منسوخ شد. اما مشت زنان المپیادهای باستان، دستکش چرمی به دست می‌کردند و برای از بین نرفتن آن با واکسی از چربی حیوانات آن را واکس می‌زدند. کیسه بوکس و توپ گلابی هم چیز جدیدی نیستند. در قرن‌های پیش از میلاد، مشت‌زنان در سالن‌های سرپوشیده تمرین می‌کردند و از کیسه بوکس‌های چرمی که آنها را از دانه‌های نباتی و شن انباشته ساخته بودند برای تقویت مشت‌های خود استفاده می‌بردند. امروزه بوکسورها هنگام تمرین و مسابقه برای مصون ماندن سر از ضرب‌دیدگی و محافظت از غضروف گوشها از شکستگی از کلاه محافظ استفاده می‌کنند. این محافظها در دوران المپیک باستان نیز وجود داشته و به آن «آمسفرتاید» می‌گفتند. در آن زمان حتی از محافظ دندانها هم استفاده می‌کردند و فرق آن با محافظ دندان امروزی تنها در جنس آن بوده، بدین صورت که از جنس چرم ساخته می‌شده است. با این وجود چند تفاوت اساسی میان بوکس آن دوران و بوکس امروزی دیده می‌شود. در آن زمان مسابقات مشت‌زنی بدون رعایت وزن انجام می‌گرفت، مقرراتی برای مسابقه و استراحت مشت‌زنان وجود نداشت و مسابقه آن‌قدر ادامه می‌یافت تا یکی از طرفین ناک‌اوت شود یا تسلیم شود. البته در صورتی که هر دو بوکسور نمی‌توانستند به مبارزه ادامه دهند مسابقه پایان می‌یافت. البته یونانیها مقررات غیرعادلانه‌ای هم داشتند، به عنوان مثال، اگر پس از ساعتها مبارزه هر دو بوکسور از فزونی خستگی قادر به ادامه مسابقه نبودند، برای تعیین برنده به هر یک از آن دو یک شانس داده می‌شد تا یک ضربه بدون دفاع به حریف وارد آورد و برای اینکار قرعه می‌کشیدند و تردیدی نبود مشت زنی که قرعه به نامش می‌افتاد با همان نخستین ضربه، حریفش نقش زمین می‌شد و مجالی برای جبران نداشت. اگرچه مشت زنی یک ورزش مهم بشمار می‌آمد ولی در نخستین دوره بازیهای المپیک باستان در سال 776 قبل از میلاد جزو رشته‌های این بازیها نبود و در بیست و سومین دوره المپیک باستان جزو رشته‌های رسمی در‌آمد. تاریخ بازیهای مزبور 688 قبل از میلاد بود و یک یونانی به نام «اونوماسیتوس» اولین تاج قهرمانی را بر سر نهاد و چندی بعد مقررات رسمی مشت زنی المپیک را نوشت. المپیادهای باستان (776 پیش از میلاد تا 393 بعد از میلاد) به پیشرفت تکنیک‌های این ورزش بیش از هر عامل دیگری کمک کرد. در سال 1201 کشیش جوانی به نام برناردین که از طرز مشت‌زنی وحشیانه، سخت ناراحت بود و گاه می‌دید که مردم با چاقو با یکدیگر دوئل می‌کنند، طرز حمله و دفاع را در ورزش مشت‌زنی به مردم آموخت و حتی تا زمانیکه حیات داشت خود به عنوان معلم و مربی و داور مسابقه حاضر می‌شد. در قرن هجدهم ورزش مشت‌زنی در انگلستان کاملاً رواج یافته بود و جیمزنیگ پدر مشت زنی انگلستان ورزش مشت‌زنی را از کشتی که سالها با آن توأم بود جدا ساخت و در سال 1719 یک مدرسه مشت‌زنی در تاتنهام بنا نهاد. جیمزنیگ عده زیادی را در این مدرسه تعلیم داد و خود تا 34 سالگی در مسابقه‌ مشت‌زنی شرکت می‌جست. تا سال 1743 در مسابقه‌های مشت‌زنی استراحت در حین مسابقه وجود نداشت اما فردی به نام «بروتن» قانونی برای مسابقه‌های مشت‌زنی در هفت ماده برای نخستین بار تدوین کرد که در مفاد آن از استراحت میان راندها و داشتن سه داور برای قضاوت مسابقه یاد شده است. آخرین مسابقه مشت‌زنی بدون دستکش در سال 1889 میان سولیوان و گیل‌وین انجام یافت. ? کد خبر 144856 تعداد نظرات: 2 نظر ‌گزارش خطا در خبر تاریخچه ورزش بوکس مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد. بوکس در بازیهای المپیک باستان تقریباً مانند ورزش مشت‌زنی امروز بوده است و بطوریکه از شواهد و مدارک پیداست، مشت زنی امروزی چیز تازه‌ای نسبت به مشت زنی آن روزگاران ندارد. تنها وقتی که قهرمانان امپراتوری رم به این بازی روی آوردند، دستهای خود را با آستینی شبیه به دستکش که روی آن سیمهای محکم فولادین کوفته بودند مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای بسیار سختک و محکم‌تر از سنگ و فولاد برای این کار تهیه کرده بودند، بدست کرده و به مسابقه می‌پرداختند. به کار بردن این دستکش‌های عجیب که به راستی اسلحه‌ای کشنده بود باعث می‌شد در هر مسابقه‌ یکی از دو طرف کشته یا سخت مجروح شود. در نتیجه مسابقه‌های مشت‌زنی به سبک رومی‌ها منسوخ شد. اما مشت زنان المپیادهای باستان، دستکش چرمی به دست می‌کردند و برای از بین نرفتن آن با واکسی از چربی حیوانات آن را واکس می‌زدند. ? کیسه بوکس و توپ گلابی هم چیز جدیدی نیستند. در قرن‌های پیش از میلاد، مشت‌زنان در سالن‌های سرپوشیده تمرین می‌کردند و از کیسه بوکس‌های چرمی که آنها را از دانه‌های نباتی و شن انباشته ساخته بودند برای تقویت مشت‌های خود استفاده می‌بردند. امروزه بوکسورها هنگام تمرین و مسابقه برای مصون ماندن سر از ضرب‌دیدگی و محافظت از غضروف گوشها از شکستگی از کلاه محافظ استفاده می‌کنند. این محافظها در دوران المپیک باستان نیز وجود داشته و به آن «آمسفرتاید» می‌گفتند. در آن زمان حتی از محافظ دندانها هم استفاده می‌کردند و فرق آن با محافظ دندان امروزی تنها در جنس آن بوده، بدین صورت که از جنس چرم ساخته می‌شده است. با این وجود چند تفاوت اساسی میان بوکس آن دوران و بوکس امروزی دیده می‌شود. در آن زمان مسابقات مشت‌زنی بدون رعایت وزن انجام می‌گرفت، مقرراتی برای مسابقه و استراحت مشت‌زنان وجود نداشت و مسابقه آن‌قدر ادامه می‌یافت تا یکی از طرفین ناک‌اوت شود یا تسلیم شود. البته در صورتی که هر دو بوکسور نمی‌توانستند به مبارزه ادامه دهند مسابقه پایان می‌یافت. البته یونانیها مقررات غیرعادلانه‌ای هم داشتند، به عنوان مثال، اگر پس از ساعتها مبارزه هر دو بوکسور از فزونی خستگی قادر به ادامه مسابقه نبودند، برای تعیین برنده به هر یک از آن دو یک شانس داده می‌شد تا یک ضربه بدون دفاع به حریف وارد آورد و برای اینکار قرعه می‌کشیدند و تردیدی نبود مشت زنی که قرعه به نامش می‌افتاد با همان نخستین ضربه، حریفش نقش زمین می‌شد و مجالی برای جبران نداشت. اگرچه مشت زنی یک ورزش مهم بشمار می‌آمد ولی در نخستین دوره بازیهای المپیک باستان در سال 776 قبل از میلاد جزو رشته‌های این بازیها نبود و در بیست و سومین دوره المپیک باستان جزو رشته‌های رسمی در‌آمد. تاریخ بازیهای مزبور 688 قبل از میلاد بود و یک یونانی به نام «اونوماسیتوس» اولین تاج قهرمانی را بر سر نهاد و چندی بعد مقررات رسمی مشت زنی المپیک را نوشت. المپیادهای باستان (776 پیش از میلاد تا 393 بعد از میلاد) به پیشرفت تکنیک‌های این ورزش بیش از هر عامل دیگری کمک کرد. در سال 1201 کشیش جوانی به نام برناردین که از طرز مشت‌زنی وحشیانه، سخت ناراحت بود و گاه می‌دید که مردم با چاقو با یکدیگر دوئل می‌کنند، طرز حمله و دفاع را در ورزش مشت‌زنی به مردم آموخت و حتی تا زمانیکه حیات داشت خود به عنوان معلم و مربی و داور مسابقه حاضر می‌شد. در قرن هجدهم ورزش مشت‌زنی در انگلستان کاملاً رواج یافته بود و جیمزنیگ پدر مشت زنی انگلستان ورزش مشت‌زنی را از کشتی که سالها با آن توأم بود جدا ساخت و در سال 1719 یک مدرسه مشت‌زنی در تاتنهام بنا نهاد. جیمزنیگ عده زیادی را در این مدرسه تعلیم داد و خود تا 34 سالگی در مسابقه‌ مشت‌زنی شرکت می‌جست. تا سال 1743 در مسابقه‌های مشت‌زنی استراحت در حین مسابقه وجود نداشت اما فردی به نام «بروتن» قانونی برای مسابقه‌های مشت‌زنی در هفت ماده برای نخستین بار تدوین کرد که در مفاد آن از استراحت میان راندها و داشتن سه داور برای قضاوت مسابقه یاد شده است. آخرین مسابقه مشت‌زنی بدون دستکش در سال 1889 میان سولیوان و گیل‌وین انجام یافت. استفاده از دستکش مشت زنی در زمان بروتن رنگ واقعیت به خود گرفت ولی استعمال دستکش از سال 1818 مرسوم گردید و در سال 1856 تغییر یافت و بصورت امروزی درآمد. البته از سال 1872 در مسابقات مشت‌زنی لندن دستکش‌ها به شکلی درآمد که دقیقاً مانند امروزه بود و وقت راندهای مسابقه سه دقیقه‌ای و قوانین مشت زنی مرسوم به «گوئین زبری» که شامل 12 ماده بود در آن دقیقاً اجرا می‌شد. در المپیک 1896 یعنی نخستین المپیک نوین، مسابقه بوکس انجام پذیرفت ولی چون تنها انگلیس و آمریکا شرکت داشتند در برنامه بازیهای 1900 قرار نگرفت تا چهار سال بعد دوباره به برنامه بازیها بازگشت و در سال 1908 لندن این مسابقات در پنج وزن برگزار گردید. و نگاهی دیگربه تاریخچه بوکس: مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد. اینکه قدیمیترین نبرد بوکس به چه نوع صورت گرفت و چگونه با یکدیگر میجنگیدند معلوم نیست. چنانکه در تواریخ روم ذکر شده است که طرفین مشتهای خود را به چرمهای خامی محکم بسته و سعی میکردند که با ضربات محکمی از این مشتهای سخت و سنگین حریف را از پای در آورند. البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام میشد. ملائکوماس که پدرش نیز چهل و پنج سال بعد از مسیح فاتح بوکس و قهرمان المپیک گردیده بود عموم رقیبهای خود را تنها با فن (نه با زور و قدرت) مغلوب میساخت. مسابقههایی که بدین صورت وقوع مییافت بدون انقطاع بود و دائماّ در میدانهای مسابقه یک ورزشکار با قهرمانان آماده بنبرد بوده و هرکس که از بین تماشاچیان داوطلب مسابقه بود دست خود را بلند میکرد. ملائکوماس قهرمان رومی که در اکثر نبردها ورزشی بدین نوع فاتح میگردید بالاخره در یک مسابقه که حریف او کشته شد اشتهاری بسزا یافت. در این مسابقهها قهرمانان دوره امپراتوری روم دستهای خود را باآلتی شبیه به دستکش که روی آن میخهای محکم فولادی کوفته شده بود مجهز میکردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای سخت و محکم در دست میگرفتند و مسابقه را شروع میکردند. با استفاده این دستکشها در هر مسابقه یکی از دو طرف حتما سخت مجروح یا مقتول میشد سبب شد که مسابقههای بوکس بدین شکل ترک شود. در واقع بازی بوکس با از بین رفتن مسابقههای المپیک توأم گردیده و در سال 400 بعد از میلاد قهرمانان ورزشهای مختلف بوکس را به کلی فراموش کردند. در همان عصر یا چند قرن بعد ورزش کشتی گیری که مخاطرات ان کمتر از اینگونه بوکسها نبود متداول شد و از ورزشهای عمومی گردید. مقارن با آغاز قرن هیجدهم مجدداَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد بطوریکه حکایت میشود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را میآموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان مییافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کمتر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری میدانست از این رو او را پدر بوکس نامیده اند. در لندن هم یکی از استادان شمشیر بازی به نام جمس فیک مدرسه ورزش بزرگی دائر کرد که گذشته از تعلیم شمشیر بازی و نیزهپرانی و غیره فنون بوکس را نیز به شاگردان خود میآموخت. جمس فیک برای مشتزنی قواعد و قوانین مخصوصی وضع نکرد بلکه مثل امروز محوطهای که اطراف آن با طناب محصور است ایجاد کرد و به شاگردان خود چنین اجازه داد که در حین بوکس حق دارند یکدیگر را گرفته و به شکل کشتی به زمین زنند در این کشتیگیری هر کس که بر زمین نمیخورد فاتح محسوب میشد. برای این چنین مسابقهها چنانکه ذکر شد قواعد خاصی وضع نشده بود از این لحاظ بسیار خطرناک میشد و داوطلبان بوکس پس از محاربه مشت و گلاویز شدن با یکدیگر گاهی هر دو به زمین میخوردند و در نتیجه تعیین و معرفی فاتح بسیار مشکل میشد. پس از ایجاد بوکس به این صورت یکی از استادان ورزشکار انگلیسی موسوم به چک بروکتون در سال 1749 در مسابقهای که داور قوانین و دستورات مخصوص وضع کرد وسعت میزان مسابقه و عده اشخاصی که حق ورود به محوطه میدان بازی را داشتند معلوم کرد. ولی هنوز این بازی به طور رسمی معول نشده بود و در هر جا که مشت زنها مسابقه میدادند پلیس آنها را متفرق میساخت. در قرن هیجدهم با اینکه انواع ورزشها در انگلستان بحد اعلاء ترقی خود رسید و قهرمانان بسیاری دیده میشد به این دلیل هیچ اهمیتی به این ورزش نمیدادند و آن را ورزشی خطرناک میدانستند زیرا تصور میشد که یکی از داوطلبان حتما بایستی کشته یا سخت مجروح گردد. جون جاکسون که از استادان بوکس قرن هیجدهم بود تدریجا بوکس را رسمی کرد و چون خود استاد بی نظیری بود در هر مسابقه مبالغ هنگفتی عاید او گردید زیرا از همان موقع جوائز سنگینی برای قهرمانان این فن معین شده بود. این شخص اولین مشت زن و قهرمان عصر خود بود و توانسته بود این ورزش را در دنیا رواج دهد. در سال 1835 جمس پورله ورزشکار انگلیسی این ورزش را به آمریکا برد. ولی پیشرفت آن به قدری سریع بود و به اندازهای آمریکائیها به این ورزش راغب بودند که در سال 1860 یعنی 25 سال پس از ورود این ورزش در آمریکا جون سن هیس آمریکایی توانست در سرزمین انگلستان که این بازی وضع شده و قرنها قهرمانان دنیا از آن مملکت بودهاند فاتح گردد و در تمام دنیا بی رقیب باشد. با آنکه جک بروگتون مدت هه بود که دست کش مخصوص بوکس را اختراع کرده بود ولی بیش از یکی دو مورد آن را به کار نبرده بودند و در اکثر مسابقهها با مشت گره شده و بدون دست کش با یکدیگر میجنگیدند از همین جهت مدت مسابقه و دوره آن خیلی طول میکشید طویلترین دورهای بوکس که در سال 1824 در 23 ژوئیه بین قهرمانان آمریکائی میکه مادن و بیل هایس انگلیسی در انبرگ انگلستان انجام شد. این مبارزه جمعاَ شش ساعت و سه دقیقه بطول انجامید. ورزش بوکس با وضعیت کنونی از سال 1890 یعنی پس از آنکه مارکیز کوئینزبری قواعد جدیدتری وضع کرد و استعمال دست کش بوکس را رسمی کرد شروع شد. او مدت هر دوره بوکس را سه دقیقه و فواصل بین دورها را یک دقیقه معین کرد و چون این دستور میتوانست نتیجه نیکویی برای ورزیدن و رفع خستگی بشود از طرف عموم ورزشکاران دنیا قبول شد و طریقهای که کینز معین کرده بود متداول و مرسوم گردید. برای اولین دفعه مسابقه با وضع جدید در سال 1892 در هفتم سپتامبر در ارولئون بین جون سولیوان آخرین قهرمان مشتزن بدون دست کش که قهرمان تمام آمریکا بود و جوانی بیست و شش ساله موسوم به جمس میکوربت که او نیز آمریکائی و ار رقیب خود دو سال کوچکتر بود انجام و پس از 21 دوره (راند) مبارزه قهرمان قدیم دنیا که بدون دستکش عنوان و مقام عجیبی پیدا کرده بود مغلوب قهرمانی شد که با دستکش بوکس را آموخته بود. وزن دستکش وزن دستکش تا متوسط وزن 8 اونس ؛ متوسط 10 اونس و برای سنگین وزن 12 اونس کمتر نباشد. محل بوکس محل مسابقه بوکس رینگ نام دارد و از چهار طرف توسط 4 طناب با فاصله 30 ، 60 ، 90 و 120 سانتیمتر از زمین پوشیده شده است. قطر طنابها یک اینچ و روی آن توسط پارچه نرمی یا لاستیک پوشانده میشود. اندازه استاندارد رینگ بوکس آن از داخل طنابها 6.10 × 6.10 متر مساوی با 20 ×20 فوت و از خارج 8 × 8 متر مساوی با 26 × 26 فوت است. کف محوطه بوکس بایستی با تشک پوشانیده و روی تشک را نیز با برزنت محکم شده و توسط طناب به کف محوطه بسته شود. اوزان مسابقه مسابقات بوکس آماتور در یازده گروه وزنی و مسابقات بوکس حرفهای در پانزده وزن برگزار میشود. نکاتی در مورد امتیازات مسابقه 1- تعداد ضربات – ضرباتی که مطابق قانون و بدون دفاع به هدف اصابت نماید 2- . 3- حمله و روش صحیح بوکس لازم است کاملاً مورد نظر باشد. 4- ضربات خطا و غیر فنی حساب نمیشود 5- در موقعی که داور وسط خطا را دیده و تذکر میدهد در صورتی که از سه بار بیشتر تکرار شود امتیاز کسر شود توسط داورها ضربات صحیح بایستی با مشت بسته و با سطح جلو چهار انگشت و یا چهار بند دست زده شود. محل صحیح ضربات جلوی صورت و طرفین آن , جلوی بدن بالاتر از کمربند و طرفین ضربه زده شود , روی ساعد و بازو و دستکش امتیاز نخواهد داشت. نسبت به اتفاقات آنی تصمیم داور وسط قطعی است و در غیر این صورت کمیته مسابقات تصمیم لازم را میگیرد. تاریخچه بوکس در ایران معروف است که هوارد باسکرویل از آمریکا که به مدیریت کالج آمریکائی در رضاییه منصوب شده بود، نخستین کسی است که ورزش بوکس را به ایران آورد. او بعدها با مشروطهخواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد. سالهایی که صنعت سینمای ایران ترقی کرد جوانان روی پرده سینما این ورزش را دیده و با خود تمرین میکردند چند نفری هم که در آن سالها به خارج برای تحصیل رفته بودند به این ورزش آشنا شدند. در سالهای 1314 یک نفر مهندس چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد. فایت یکی از قهرمانان معروف سنگین وزن اروپا بود و چندین سال قهرمان اروپا بود و یک بار هم ماکس شملینگ آلمانی را مغلوب کرده بود. چند نفر از علاقه مندان در آن دوران نزد ایشان مشغول به تمرین شدند که آقایان ناطقی (محصل مدرسه نظام) و استوار زنگنه پور از جمله این افراد بودند. در همین سالها در بعضی از شهرهای ایران جوانان به این ورزش آشنا شدند برای مثال درمشهد منوچهر مهران و حسین بنایی و چند نفر دیگر نزد یک نفر آلمانی مهندس برق به تمرین این فن مشغول بودند. بوکس در ایران پس از فعالیتی 34 ساله با پیروزی انقلاب دچار وقفه شد این رشته پس از ده سال بار دیگر راه اندازی شد و بدلیل ابهامات ایجاد شده و عدم تفاوتی که در جامعه بین بوکس حرفهای و آماتور وجود داشت این رشته جایگاه گذشته خود را بدست نیاورد و در این میان مسائل شرعی و برخی اظهارات در این زمینه بر ابهامات افزود و ذهنیتهای منفی نسبت به بوکس ایجاد کرد. ماکس اشملنیگ اسطوره بوکس آلمان چندسال پیش در99سالگی درگذشت. وی ازجمله قهرمانان موردعلاقه آدولف هیتلربودالبته این به معنای تائیدهیتلرازسوی اشملینگ نبود.

در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو (WTF) با حضور 18 کشور شکل گرفت تا به صورتی نظام مندتر از فعالیت های مربوط به تکواندو در سراسر جهان حمایت کند. در ادامه با تاریخچه تکواندو همراه ما باشید. قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به 20 قرن پیش می رسد. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد. شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (37 ق.م تا 668 م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است.  ? در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو (WTF) با حضور 18 کشور شکل گرفت تا به صورتی نظام مندتر از فعالیت های مربوط به تکواندو در سراسر جهان حمایت کند. دو ماه پس از تشکیل فدراسیون جهانی، اولین دوره مسابقات تکواندو قهرمانی جهان در سئول برگزار گردید و از آن زمان تاکنون به صورت منظم هر دو سال یکبار برگزار می شود. اوزان زنان نیز از سال 1987 به این مسابقات افزوده گردید. مرکزیت فدراسیون جهانی تکواندو در کوکی ون واقع در سئول است. تکواندو در ایران ورزش تکواندو در سال 1347 به ایران وارد شد و در سال 1349 اولین کلاس آموزشی خود را با حدود 75 نفر شرکت کننده رسمیت داد. تکواندو ابتدا زیر نظر فدراسیون ورزشهای رزمی فعالیت می کرد اما پس از چند سال در سال 1352 به صورت فدراسیونی مستقل درآمد. اولین رئیس فدراسیون تکواندو سرهنگ سرشار بود. اولین حضور بین المللی تکواندو ایران مسابقات قهرمانی جهان در سال 1975 بود که در سئول کره جنوبی برگزار گردید و تیم ایران موفق به کسب یک مدال برنز توسط حسین بدیع زاده در وزن چهارم شد. اولین مسابقات رسمی در ایران به سال 1357 با عنوان قهرمانی کشور در سالن شهید افراسیابی برگزار شد. مسابقات قهرمانی آسیا اقیانوسیه هم از سال 1974 آغاز گردید که تیم ایران نخستین بار در سومین دوره این رقابت ها در سال 1978 حضور یافت که حاصل آن دو مدال نقره و پنج برنز و کسب عنوان سوم بود. جام جهانی لیون در سال 2111  برای نخستین بار در تاریخ ورزش تکواندو با پشت سر نهادن کره جنوبی به مقام قهرمانی جهان دست یابد. از سال 1999 تاکنون در مسابقات جهانی و آسیایی همواره ایران پس از کره جنوبی قدرت دوم جهان و آسیا بوده است. افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازیهای آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه برداری و کشتی با اهمیت ترین رشته ورزشی در ایران باشد. نخستین مدال های طلای ایران در مسابقات قهرمانی جهان توسط مجید افلاکی و هادی ساعی در سال 1999 بدست آمد. هادی ساعی درخشان ترین چهره تاریخ تکواندو ایران بوده است که علاوه بر کسب مدال طلا در رقابت های قهرمانی جهان (1999 و 2115) و کسب چهار نشان طلای رقابت های جام جهانی تکواندو در المپیک آتن موفق به کسب نخستین طلای تکواندو ایران در المپیک شد. کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می شود:     ? «تِ» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط پا     ? «کوان»= ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط دست     ? «دو» = راه و روش کمربندهای تکواند: زرد، سبز، آبی، قرمز، مشکی و کمربند مشکی از دان 1 تا دان 11 درجه بندی شده است. لباس مسابقه: 1. هوگو:ضربه گیر که محافظ سینه و شکم است. 2. کلاه:محافظ سروصورت است. 3. ساق بند:محافظ ساقهای پاست. 4. نانشیم (بیضه بند):محافظ بیضه است. 5. ساعد بند:محافظ ساعدهای دست می باشد.

آشنایی با ورزش تای چی و قوانین و فواید آن سالهاست که فواید انجام ورزش تای چی میلیون ها نفر را علاقه مند به انجام آن ساخته است ، از سلامت قلب و روح تا رفع انواع مشکلات جسمی و از بین بردن کامل استرس بخشی از تاثیرات مثبت این ورزش چینی است که در ادامه این بخش از بررسی رشته های ورزشی در نمناک به تعریف و بررسی آن خواهیم پرداخت. ورزش تای چی چیست؟ ورزش تای چی از زمان چین باستان وجود داشته و انجام 12 هفته متداول این ورزش بیش از 1000 سال است که مورد تمرین قرار گرفته که شامل نفسی عمیق و حرکات تند و کند است و برای همه ی افراد با هر اندامی مناسب است.در این هنر رزمی، به جای عضلات، تاکید بر پرورش ذهن است، زیرا ذهن را می توان فراسوی محدودیت زمان و مکان، تا بی نهایت گسترش داد. در تحقیقات اخیر نشان داده شده که این ورزش می تواند به عنوان مکمل درمان افسردگی محسوب شود و به عنوان نوعی ورزش درمانی شناخته شود و محققان بر این باورند افرادی که از رفتن به روانپزشک اجتناب می کنند TAICHI برای آن ها بسیار موثر است. نتایج مطالعاتی که در روزنامه روانپزشکی ثبت شده مضمون بر این است که 50 نفر از افراد بیماری را استخدام کرده اند که 17 نفر از آن ها در گروه TAICHI و 14 نفر از آن ها در گروه مباحثی پیرامون کاهش استرس و افسردگی و 19 نفر هم تحت کنترل بودن ، بعد از 12 هفته ارزشیابی ها نشان داد که گروه TAICHI نسبت به گروه های دیگر بهبود بیشتری داشته است. تمام مواردی که باید درباره ورزش تای چی بدانید چگونگی انجام ورزش تای چی این ورزش وسیله ای است، برای نگه داشتن وضع بدن در حالت طبیعی و جلوگیری و بهبود امراض. شامل تمرین های بدنی نرم و ساده که به طور معمول به هنگام صبح و به صورت گروهی انجام می شود.بر خلاف سایر رشته های رزمی که حرکاتی سخت و خشن دارند، تکنیک ها در هنر رزمی تای چی نرم، ملایم و شناور اجرا می شوند و به اعمال نیرو، بیش از انجام حرکات خشن و قدرتمندانه تاکید دارند. اجزا و مراحل انجام ورزش تای چی یک کلاس تای چی ممکن است چندین قسمت که در ادامه بخش ورزش نمناک می خوانید را شامل می شود: گرم کردن بدن: مثل تمام رشته های ورزشی دیگر تای چی هم با گرم کردن آغاز می شود ؛ حرکات آسان و ساده ای نظیر چرخاندن شانه ها، چرخاندن سر به طرفین یا حرکت چمباتمه به شما کمک می کنند تا بدن تان را گرم کنید و روی تنفس و بدن خود مترکز شوید. فرم های تای چی ؛ آموزش و تمرین :چیزی شبیه به ورزش های رزمی مثل تکواندو که بخشی از ان را فرم ها تشکیل می دهد فرم های رشته ورزشی تای چی هم مجموعه ای از حرکات هستند که فرم های کوتاه دربردارنده ی حرکات کمتری هستند و فرم های بلند دربردارنده ی صدها حرکت می باشند.یک فرم کوتاه با حرکات کوچک تر و آهسته تر معمولا در ابتدای کار و به خصوص به سالمندان و افرادی که تناسب اندام مناسب و خوبی ندارند توصیه می شود. کی کونگ یا چی کونگ: این بخش کلام به معنای "ترویج انرژی زندگی" است در واقع چند دقیقه تنفس آهسته است که گاه با انجام حرکات ورزشی همراه می شود. براساس کتب شرقی فلسفه ی چی کونگ آرامش ذهن و به جریان انداختن انرژی مناسب در بدن است ، حالتی که می توان در حالت ایستاده، نشسته یا خوابیده انجام داد. امسال چین ورزش تای چی را به عنوان فرهنگ تاریخی خود معرفی کردو مطالعات اخیر نشان داده تایچی در بهبود کمر درد ، آرتروز ، گردن درد و سردرد های شدیدی مثل میگرن موثر است . حرکات هماهنگ تای چی، جسم و روح را متحول ساخته، در نتیجه کارایی ما را در زندگی بالا می برد. تای چی می تواند در افزایش قدرت بالا تنه و پایین تنه مؤثر باشد. اگر تای چی به طور مداوم انجام شود می توان آن را با تمرینات استقامت و پیاده روی تند قیاس نمود. ورزش در درمان بسیاری از بیماری ها حتی بهتر از دارو عمل می کند زیرا به فرد انگیزه و نشاط می دهد و این نشاط وی را از افسردگی و ناراحتی های بیماری محفوظ نگه می دارد. ورزش تای چی چوان چه فوایدی دارد؟ تای چی قادر است تا بیماری های شدید، مزمن و حتی ژنتیکی را درمان کند. همچنین تمرینات تای چی می تواند استخوان ها، ماهیچه ها و مفاصل را قوی کند. به عقیده چینی های باستان این ورزش باعث طول عمر، افزایش سلامتی و آرامش روان، کاهش قند خون و کاهش التهاب ها می شود. تای چی می تواند در افزایش انعطاف پذیری و تقویت قدرت و استقامت قسمت های فوقانی و تحتانی بدن تأثیرگذار باشد. تای چی تعادل را بهبود می بخشد و مطابق با برخی از تحقیقات، از زمین خوردن جلوگیری می کند.

در این مقاله به آشنایی با تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران، فواید ورزش کاراته و آشنایی با انواع سبک های کاراته مانند سبک کنترلی و غیر کنترلی و بهترین سبک کاراته را مورد بررسی قرار داده ایم.   1. تاریخچه کاراته درجهان 2. تاریخچه کاراته در ایران 2.1 کاراته پس از پیروزی انقلاب اسلامی 3. آشنایی با سبک های ورزش کاراته 3.1 سبک های غیر کنترلی کاراته 3.2 سبک های کنترلی کاراته 4. فواید ورزش کاراته 4.1 سلامت روح و روان با کاراته 4.2 افزایش سلامت بدنی با کاراته 4.3 ارتقاء اعتماد به نفس با کاراته   بشر از زمان تولد برای حیات باید به مبارزه می پرداخته از این رو تاریخ دقیقی برای اینکه از جسم خود به عنوان ابزاری برای دفاع و مبارزه استفاده کرده باشد وجود ندارد. کاراته ورزشی است رزمی که توسط ژاپنی ها ابداع شده است و قدمتی 5000 ساله دارد. نام کاراته از دو واژه  ژاپنی، کارا به معنای خالی و واژه، ته به معنای دست، تشکیل شده است که ترکیب این دو واژه، کاراته به معنی دفاع با دست خالی است. فلسفه این هنر رزمی گذشتن از خواسته های نفسانی مانند کبر و غرور و غلبه بر نفس خویش است. ورزش کاراته که در حال حاضر توسط استادان این ورزش آموزش داده می شود تکامل یافته ورزش رزمی بوکس چینی است که در ابتدا با نام اوکیناواته معروف بوده است. در ادامه به تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران و فواید و سبک های آن مورد بررسی قرار می دهیم. تخفیفی هافروش تک و عمده کالا ورزش مقالات تاریخچه کاراته، فواید آن و آشنایی با سبک های این ورزش تاریخچه کاراته، فواید آن و آشنایی با سبک های این ورزش  31 ? در این مقاله به آشنایی با تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران، فواید ورزش کاراته و آشنایی با انواع سبک های کاراته مانند سبک کنترلی و غیر کنترلی و بهترین سبک کاراته را مورد بررسی قرار داده ایم. در این مقاله به آشنایی با تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران، فواید ورزش کاراته و آشنایی با انواع سبک های کاراته مانند سبک کنترلی و غیر کنترلی و بهترین سبک کاراته را مورد بررسی قرار داده ایم.   1. تاریخچه کاراته درجهان 2. تاریخچه کاراته در ایران 2.1 کاراته پس از پیروزی انقلاب اسلامی 3. آشنایی با سبک های ورزش کاراته 3.1 سبک های غیر کنترلی کاراته 3.2 سبک های کنترلی کاراته 4. فواید ورزش کاراته 4.1 سلامت روح و روان با کاراته 4.2 افزایش سلامت بدنی با کاراته 4.3 ارتقاء اعتماد به نفس با کاراته   بشر از زمان تولد برای حیات باید به مبارزه می پرداخته از این رو تاریخ دقیقی برای اینکه از جسم خود به عنوان ابزاری برای دفاع و مبارزه استفاده کرده باشد وجود ندارد. کاراته ورزشی است رزمی که توسط ژاپنی ها ابداع شده است و قدمتی 5000 ساله دارد. نام کاراته از دو واژه  ژاپنی، کارا به معنای خالی و واژه، ته به معنای دست، تشکیل شده است که ترکیب این دو واژه، کاراته به معنی دفاع با دست خالی است. فلسفه این هنر رزمی گذشتن از خواسته های نفسانی مانند کبر و غرور و غلبه بر نفس خویش است. ورزش کاراته که در حال حاضر توسط استادان این ورزش آموزش داده می شود تکامل یافته ورزش رزمی بوکس چینی است که در ابتدا با نام اوکیناواته معروف بوده است. در ادامه به تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران و فواید و سبک های آن مورد بررسی قرار می دهیم. ? بیشتر بدانید : آشنایی با لباس و تجهیزات کاراته   تاریخچه کاراته در جهان هنر رزمی کاراته با عنوان ورزشی رزمی در سال 1912 توسط ژاپنی ها به دنیا شناسانده شد. با آغاز رقابت های المپیک 1964 توکیو با حمایت و کمک سازمان های مختلف ژاپنی فدراسیون کاراته در این کشور تاسیس شد و مورد حمایت نهاد های بین المللی ورزش های رزمی قرار گرفت و فدراسیون های ورزش کاراته در بسیاری از کشور ها تاسیس یافت. در اولین دوره رسمی مسابقات جهانی کاراته  در سال 1970 به میزبانی ژاپن که 32 کشور در این مسابقات حضور داشتند، در طی جلسه ای با حضور نمایندگان کشورهای حاضر در مسابقات سازمان جهانی ورزش کاراته تشکیل و در مدت زمان کوتاهی فدراسیون جهانی کاراته (WKF) تاسیس و کاراته به ورزشی بین المللی به رسمیت شناخته شد و از سال 1970 تا کنون فدراسیون جهانی کاراته (WKF) زیر نظر کمیته بین المللی المپیک (IOC) به فعالیت خود ادامه داده است. مقرر فدراسیون بین المللی کاراته در کشور اسپانیا قرار دارد و هر یک از 5 قاره جهان دارای فدراسیون مخصوص قاره خود هستند، که ریاست فدراسیون هر قاره نایب رئیس فدراسیون بین المللی کاراته است و بر فعالیت فدراسیون های کشورها و برگذاری مسابقات کاراته در سطح قاره نظارت می کند. فدراسیون کاراته آسیا (AKF) در کشور تایوان قرار دارد و فدراسیون کاراته کشورمان زیر نظر این سازمان و فدراسیون بین المللی کاراته (WKF) فعالیت می کند. تاریخچه کاراته در ایران فرهاد وارسته در سال 1342 ورزش کاراته را در کشور بنا نهاد و سنسی (استاد) مرتضی کاتوزیان نخستین کاراته کا بود که موفق شد در سال 1349 کمربند مشکی کاراته را دریافت کند. ورزش کاراته با سبک های کان ذن ریو، وادوریو و شوتوکان در کشورمان به فعالیت پرداخت و اولین باشگاه رسمی کاراته در خیابان حجاب (عبده سابق) روبه روی خیابان فاطمی کنونی با نام آکادمی کاراته به طور رسمی شروع به فعالیت کرد. برای اولین بار تیم ملی کاراته کشورمان با مربیگری فرهاد وارسته و 5 کاراته کار با نام های، میردامادی، نصرتیان، سلیمی، مشفق و محمد اتحاد در سال 1352 تشکیل و راهی مسابقات جهانی 1972 پاریس شد و توانست در مبارزه (کومیته) مدال برنز جهان و امتیازات تیمی مقام 5 جهان را کسب کند این اولین باری بود که کاراته کشورمان عازم رقابت های جهانی می شد و هنوز در کشورمان فدراسیون کاراته وجود نداشت. در سال 1353 به دستور غلام رضا پهلوی رئیس وقت ورزش کشور فدراسیون کاراته تاسیس  فرهاد وارسته  عهده دار ریاست این فدراسیون نو پا شد. با تاسیس فدراسیون کاراته تیم ملی کاراته به یک تورنومنت 3 جانبه با حضور دانمارک، ایران و میزبانی  سوئد دعوت می شود که تیم کشورمان به مقام قهرمانی این تورنومت را کسب می کند. در سال 1355 مسابقات قهرمانی کاراته اروپا با حضور تیم کشورمان و 14 تیم اروپایی به میزبانی تهران برگزار می شود که در دور اول مسابقات تیم کشورمان به مصاف فرانسه می رود که در انتها با شمارش امتیاز های تیمی مغلوب فرانسوی ها شده و از مسابقات حذف می شود. در همان سال تیم کاراته کشورمان راهی مسابقات قهرمانی آسیا و اقیانوسیه در جاکارتا اندونزی می شود که تیم کشورمان در مبارزه (کومیته) پس از ژاپن و اندونزی میزبان به مقام سومی رقابتها را کسب می کند.در آذر ماه سال 1356 تیم ملی کاراته کشورمان با حضور 7 کاراته کا و مربیگری فرهاد وارسته عازم توکیو ژاپن برای  حضور در چهارمین دوره مسابقات جهانی کاراته می شود در این رقابتها تیم کشورمان با شکست تیم های اسپانیا، امریکا و هند به طور مشترک با فرانسه به مقام سومی مسابقات کاراته جهان دست پیدا می کند.  یک سال بعد در سال 1357 شهریار شفیق فرزند اشرف پهلوی رئیس فدراسیون ورزش های رزمی که این فدراسیون جایگزین فدراسیون کاراته شده بود از اعزام تیم ملی کاراته کشور به مسابقات جهانی 1978 تایوان جلوگیری کرده و کاراته کشورمان نتوانست با حضور خود در آن مسابقات از مقام سومی خود دفاع کند. کاراته پس از پیروزی انقلاب اسلامی پس از پیروزی انقلاب اسلامی کشورمان و با آغاز جنگ تحمیلی تیم کاراته کشورمان به مسابقات و تورنومنت های جهانی اعزام نشد، تنها در سال 1365 با یک تیم بسیار ضعیف راهی رقابت های جهانی هلند شدیم که هیچ از کاراته کاران کشورمان موفق به کسب نشان در انفرادی و تیمی نشدند. تنها آقای ناظریان توانست در قسمت انفرادی مقام پنجم را کسب کند وی بعد ها در سال 1368  تا سال 1383 سکان هدایت فدراسیون کاراته را عهده دار شد. در سال 1365 یا ریاست محمدزاده بر فدراسیون کاراته این ورزش جان تازه ای به خود می گیرد و با برگزاری جام وحدت با حضور تیم های پاکستان، ایتالیا، ترکیه و سوریه و 3 تیم از کشورمان به میزبانی کشورمان تبم کشورمان موفق به قهرمانی در این جام می شود. در سال 1368 سکان هدایت فدراسیون کارته به عهده حبیب ناظریان قرار داده می شود در این سال تیم ملی کشورمان پس از 13 سال دوری از رقابت های جهانی عازم مسابقات آسیا و اقیانوسیه شد. و ایران اولین مدال طلای مبارزه (کمیته انفرادی) و برنز تاریخ کاراته کشور را کسب می کند و در مجموع موفق کسب مقام سوم قاره کهن می شود. در زمان ریاست ناظریان تا به حال کشورمان با حضور در رقابت ها و تورنومنت های جهانی موفق به کسب عتاوین ارزنده ای شده است و کسب این عناوین بین المللی متعدد سبب شده تا ورزش کاراته کشورمان دارای جایگاه ویژه ای در کاراته جهان شود و در حال حاضر کاراته کشورمان از تیم های صاحب نام جهان و شانس اصلی قهرمانی در هر تورنومنت و مسابقاتی شناخته می شود. در حال حاضر آقای محمد صادق فرجی سکان هدایت فدراسیون کاراته کشورمان را بر عهده دارند. آشنایی با سبک های ورزش کاراته ورزش کاراته دارای بیش از 100 سبک است که تمامی آنها در  4 سبک اصلی خلاصه می شوند که به دو دسته سبک های کنترلی و غیر کنترلی تقسیم می شوند. 4 سبک اصلی کاراته،  گوجوریو، شیتوریو، وادوریو و شتوکان هستند. سبک های غیر کنترلی کاراته سبک های غیر کنترلی کاراته شامل کیوکوشین، گوجوریو و انشین کاراته است، که کیوکوشین بر گرفته از سایر سبک های کاراته می باشد که توسط تاسو اویاما بوجود آمده است. سبک گوجوریو در توع مبارزات کنترلی و آزاد (غیر کنترلی) انجام می شود و سبک انشین کاراته شباهت به سبک گوجوریو دارد که توسط نینومیا پدید آمده است و تنها در نحوه اجرای حرکت ها دارای تفاوت هستند. سبک های کنترلی کاراته سبک های کنترلی کاراته شامل شیتوریو، شوتوکان، وادوریو، گوجوریو و کان ذن ریو است که، سبک شیتوریو برگرفته از دو سبک شوری ته و ناهاته است و موسس این سبک سنسی مایونی است. سیک شوتوکان بر اساس سرعت و قدرت می باشد و اساس آن وارد کردن ضربات سرعتی و قدرتی است و توسط و توسط فونا گوشی ابداع شده است. سبک وادوریو بنا بر صلح و شیوه صلح در مبارزه دلالت دارد و موسس این سبک هیرونوری است. در سبک گوجوریو که به دو صورت کنترلی و غیر کنترلی وجود دارد توسط سنسی میاکی بر گرفته از سبک ناهاته ابداع شده است. که روش مبارزه آن محکم و نرم است ولی باید گفت که سبک کان ذن ریو که توسط سنسی فرهاد وارسته ابداع شده کامل ترین و بهترین سبک در ورزش کاراته محسوب می شود که در این سبک تمام اصول حرکتی، دفاعی به طور یکسان رعایت شده است فواید ورزش کاراته شاید بتوان فواید ورزش کاراته و هدف از تمرین و یادگیری این ورزش رزمی را به سه علت سلامت روح و روان، بهبود و افزایش سلامت بدنی، و ارتقاء اعتماد به نفس و غلبه بر نفس بیان کرد به تشریح هریک از فواید خواهیم پرداخت. سلامت روح و روان با کاراته ورزش کاراته در جهت سلامت روح و روان و دفاع از خود در برابر آسیب ها آموزش داده می شود و تمرینات آن دلالت بر تواضع و فروتنی دارد. با تمرینات ورزش کاراته عضلات بدن تقویت و آرامش می باید و این سبب می شود تا اضطرابات و تشویش های روحی و روانی از فرد دور شود. در کاراته ورزشکار بایستی تمام تمرکز خود را بر روی تمرین و یادگیری فنون قرار گیرد. در کاراته ورزشکار با یادگیری فنون نشان می دهد که می تواند ضربه سنگین وارد کند اما در رویایی با حریف ازتمام قدرت خود در وارد کردن ضربات خود بهره نمی گیرد. کاراته  فکر را تقویت و باعث تمرکز اعصاب می شود. افزایش سلامت بدنی با کاراته با بادگیری کاراته ورزشکار متوجه خواهد شد که کاراته ورزش خشی نمی باشد و فنون و تمرینات آن در جهت بهبود سلامت بدنی است. ورزش کاراته فشار خون را تنظیم کرده و کلسترول خون را کاهش و از ابتلا به این بیماری ها جلوگیری می کند. کاراته در انعطاف پذیری ماهیچه ها و تقویت آنها بسیار موثر است و مانع از ابتلا به پوکی استخوان می شود. ارتقاء اعتماد به نفس با کاراته یکی از فواید کاراته یادگیری فنون دفاع شخصی است که فرد بتواند در مواقع خطر از خود دفاع کند یادگیری این فنون سبب می شود که فرد با اعتماد به نفس و ذهن باز تری با خطرات روبه رو شود. نحوه پیشرفت در ورزش کاراته به نوعی است که میزان مهارت ورزشکار با رنگ کمربندی که در پایان هر دوره به وی از طرف استاد داده می شود سنجیده می شود این ارتقاء درجه در کاراته باعث تمرکز در هدف بعدی ورزشکار بعنی کسب کمربند بعدی با یادگیری فنون جدید است که ذهن ورزشکار را به تمرکز برای رسیدن به هدف بعدی (کمربند) تقویت می کند و در هنگام دریافت آن به یاد خواهد داشت که با چه سختی به آن نایل شده و موجب ارتقاء اعتماد به نفس در ورزشکار برای رسیدن به هدف های بیشتر خواهد شد

تاریخچه وینگ چون کونگف   مبدع و اولین استاد سبک وینگ چون کونگ فو (WT) Ng Mui راهبه‎ای بودایی و کونگ فوکار؛ تنها زن و پیرترین عضو گروهی معروف به "پنچ استاد بزرگ"،  در یکی از معابد شائولین، زندگی میکرد. برخورد و ابراز نارضایتی او با دولت منچوری به شدت برادران و شاگردان سرکش او نبود ولی او هم کاملا خود را از مبارزه علیه بی‏انصافی‎ها عقب نمی‎کشید؛ تا آنکه حاکمان سلسله منچوری با لشکری فراوان به معابد شائولین حمله برده و تمامی راهبان را قتل عام نموده و معابد را به آتش کشیدند، در این حمله فقط چند تن از اساتید هنرهای رزمی جان سالم به در بردند. بعد از تخریب معبد Ng Mui به صورت مخفیانه از آنجا گریخته و در کشور پهناور چین متواری شد. بالاخره او در معبد (درنای سفید) واقع در کوههای Tai leung که همینطور به اسم کوههای Chai Ha نیزخوانده می‎شود، مستقر شد. کوهستانی که سکنه کمی داشت، این کوه بین شهرستان‏های سچوان و یوان واقع شده بود. در آنجا او بدون مزاحم شروع به تمرین هنرهای رزمی و zen کرد. Ng Mui مانند برادران کونگ فو کار (برادر یا Si-Hing، لقبی در سیستم کونگ فو به معنای برادر بزرگ است) خود که حالا از آنها جدا شده بود، قادر نبود خاطره به آتش زدن معبدشان و خیانت راهبان حیله‎گر را فراموش کند. در هر صورت، او نگرانی دیگری نیز داشت و آن هم اینکه به چه صورتی جانش را در مقابل راهبان مزدور و لشکریان منچو حفظ کند. خیلی مشکل خواهد بود که خیانتکارانی که سالها آموزش دیده‎اند واستاد بیشتر تکنیکهای شائولین شده‎اند را مغلوب کرد. او هنوز در قابلیت از آنها ارشدتر بود ولی در تئوری، دیگر از آنها پیشرفته‎تر نبود و ترس روزی را داشت که به علت کهولت سن دیگر قادر به مقاومت و دفاع در مقابل خیانتکارهای جوان و قدرتمند نباشد. فقط یک راه برای او وجود داشت، باید سبکی را پایه‎گذاری کند که بتواند با آن بر تکنیکهای فعلی شائولین غلبه کند. ولی این چه سیستمی می‎توانست باشد؟ و او چطور می‎توانست سیستم بهتری را طرح ریزی کند؟  ? Ng Mui، این سیستم جدید را از روباه و درنای سفید که در حال مبارزه آنها را مشاهده کرده بود، الهام گرفت. در حقیقت Ng Mui فقط مفهوم را از این حیوانات گرفت و بسیار تلاش کرد که تکنیکها را با بدن انسان تطبیق دهد. به عقیده‎ی Ng Mui کونگ‎فوی شائولین با حرکات کم ارتفاع، زیادی خسته کننده و غیر قابل تحمل بود. روش جدیدی که او توسعه داده بود به طور قابل ملاحضه‎ای فرق داشت. برای اینکه آنها حرکات بسیار ساده و قابل تطبیقی بودند. ده فرم رایج شائولین کونگ‎فو فقط کمی با یکدیگر فرق داشتند و از همه مهمتر تمرینها خیلی متداول و معمولی بودند. سیستم جدید Ng Mui شامل فقط 3 فرم دست و یک فرم آدمک چوبی بود. همینطور در شائولین تعداد زیادی حرکت وجود داشت و با اینکه به نظر چشمگیر می‎آمدند و نامهای جذابی داشتند (مانند: اژدها و رقص ققنوس، چوب استاد تائو، شیری که از ارتفاع پایین می‎آید) ولی در واقعیت خاصیت عملی و کاربردی نداشتند. در حالیکه سیستم جدید Ng Mui برای اجرا و نمایش به درد نمی‎خورد به دلیل اینکه این سیستم حتی یک حرکت هم برای به نظر جالب آمدن و لذت بردن نداشت. تمام حرکاتی که Ng Mui توسعه داد مستقیماً با تمرین رزمی ارتباط داشتند، در نتیجه این حرکات ابداً نام‎های دکوری و نمایشی نداشتند. نامهای این فنون، شرح وظیفه و دلیل کاربرد این حرکات را در بر داشت. برای مثال در سیستم Ng Mui حرکتی به نام "کف دست به بالا با حرکت بازو" (تان سائو) وجود داشت که دقیقاً و به طور ساده تشریح می‎کرد که دست و بازو باید به چه طریقی نگه داشته شود. یک تفاوت دیگر بین شائولین وسیستم جدید Ng Mui، تاکید زیاد به مفهوم قدرت که مشخصاً درسیستم شائولین پرورش داده شده بود، می‎باشد. یک هنرجوی شائولین قبل از اینکه به او اجازه داده شود که اولین حرکت را یاد بگیرد، برای مدت 2 تا 3 سال باید منحصراً طریق ایستادن که نشانه این سیستم است را تمرین می‎کرد. هدف سیستم Ng Mui مغلوب کردن حریف قوی-تر بود از طریق تکنیک صحیح تا قدرت زیاد. بدون شک در سیستم او، جایی برای آموزشهای قدرتی هم بود، برای او اساساً سوأل این بود که چطور می‎تواند حریف را بدون قدرت بدنی و تنها با نیروی عکس-العمل (در واقع نیروی خود حریف) از پا بیاندازد. برای این منظور او، طرز و شیوه ایستادن معمول و گارد گرفتن شائولین را تغییر داد (در شائولین اتکای بدن به سمت جلو بود) Ng Mui اتکای بدن را به پای عقب منتقل کرد و به جای استفاده از قدمهای بلند و پرشی شائولین، قدمهای کوتاه و سریع را برگزید. این طرز ایستادن به هنرجو این امکان را می‎داد تا به سرعت به زانوی حریف لگد بزند بدون اینکه از جای خود حرکت کند. دومین استاد سبک دختری زیبا به نام Yim Wing Tzun در شهرستان kwantun به دنیا آمد و از زمان فوت مادرش، با پدرش Yim Lee که دانشجوی معبد شائولین بود، تنها زندگی می‎کرد. در بچگی عقد او را با جوانی به نام Leung bok chun که تاجر نمک بود و اهل شهرستان Fukien بسته بودند. Yim Lee که به چندین تکنیک رزمی سبک شائولین مسلط بود در موقع لزوم از این تکنیکهای رزمی استفاده میکرد. به همین دلیل مورد تعقیب قانون قرار گرفت. برای اینکه دستگیر نشود به همراه دخترش فرار کرده و در مرز شهرستان‏های سچوان و یوان در دامنه کوه Tai Leung مستقر شد و روزی خود را با فروختن غذاهای لوبیایی به عنوان دستفروش می‎گذراند. به مرور وینگ چون بزرگ شده و دختری زیبا و پرانرژی شد. ولی زیبایی بیش از حد او، مساله ساز شد. در دهکده آنها قلدری معروف به نام Wong بود که همیشه دنبال دردسر می‎گشت، اهالی دهکده در مقابل زورگویی او کاری نمی‎توانستند بکنند، چون او استاد کونگ‎فو و عضو یک گروه تبهکاری بود. علاوه بر این مقامات قانونی و پلیس دسترسی و نفوذی به این دهکده مرزی نداشتند. ? Wong به خاطر زیبایی که وینگ چون داشت او را از طریق فرستاده‎ای خواستگاری کرد ولی زمان محدودی را برای جواب او گذاشت که اگر آن زمان تمام شود و وینگ چون تقاضایش را قبول نکند، او را اذیت خواهد نمود. وینگ چون، چون بسیار از نظر بدنی ضعیف بود و نمی‎توانست در مقابل او مقاومت کند و پدرش نیز در عین حال خیلی پیر شده بود. از آن روز به بعد پدر و دختر خیلی نگران آینده خود و سرنوشتشان شدند. در همین زمان NG Mui در معبد درنای سفید واقع در کوه Taileung زندگی می‎کرد و برای رفع مایحتاج خود، چندین بار در ماه به این دهکده کوچک می‎آمد. یک روز که استاد به شهر آمده بود و از Yim Lee (پدر وینگ چون) در حال خرید بود، از طرز نگاه‏های وینگ چون و پدرش تشخیص داد که آنها در مورد مطلبی نگران هستند. وقتی که از آنها سوأل کرد همه چیز را به او گفتند. NG Mui که خود سابقه طولانی در مبارزه با ظلم و بی‎عدالتی داشت، تصمیم گرفت به وینگ چون کمک کند. او نمی‎خواست خود مستقیماً وارد مبارزه شود زیرا از آن بیم داشت که هویت اصلی‎اش فاش شود و دیگر آنکه درگیر شدن و شکست دادن یک ولگرد خیابانی برای استادی مثل او، نه افتخار بود نه عادلانه. لذا او تصمیم گرفت مسأله را به صورت دیگری حل کند، آن هم اینکه با آموزش دادن هنر رزمی جدید خویش به وینگ چون، او را برای دفاع از خود آماده کند. هنرهای رزمی خیلی برای وینگ چون غریبه نبود به دلیل اینکه پدرش قبلاً رزمی‎کار بود. وینگ چون خودش هرگز در موقعیتی نبود که احتیاج به یاد گرفتن سیستم دفاع شخصی داشته باشد. ولی حالا تحت آموزش استاد NG Mui هدفی در نظر داشت. بنابراین به صورت خصوصی وینگ چون ظرف فقط یک سال استاد تمام متدهایی شد که استادش به او آموزش داده بود. NG Mui بعد از ختم دوره‎ی آموزش، در معبد درنای سفید، او را به پدرش تحویل داد. وینگ چون به تازگی از کوه Taileung برگشته بود که آن قلدر دهکده دوباره زورگویی خود را شروع کرد. این بار وینگ‏چون از او فرار نکرد و او را به مبارزه طلبید. آن قلدر بسیار خوشحال شد، چون مطمئن بود که او فاتح مبارزه خواهد بود و مشتاقانه منتظر بود که بالاخره این دختر زیبا را صاحب شود. ولی او خود را فریب می‎داد چون، وینگ چون او را به نحوی روی زمین پرتاب کرد که او عاجزانه روی زمین خوابیده و به او التماس می‎کرد و دیگر میلی نداشت که وینگ چون را اذیت کند. بعد از اینکه وینگ چون آن خلافکار را مغلوب کرد به آموزش سیستم رزمی خود، نزد استادش، ادامه داد. بعدها اسم این سبک به نام کونگ فوی وینگ چون شهرت یافت. اساتید بزرگ از زمان وینگ چون تا اوایل قرن بیستم (شش نسل)   Leung Bok Chao(همسر خانم وینگ چون). Leung Lan Kwai. Leung Yee Tei & Wong Wa Bo. Leung Jan. Leung Bik & Chan Wah Shun & Leung Chun & Others. NG Chun So & Others 14 Students. سبک وینگ چون استاد فقید Yip Man بزرگترین استاد کونگفوی زمان خودش در جهان بود. با داشتن خلقی غیر عادی و احساس احترامی که برای خودش قائل بود، توجهی به شهرت و ثروت نداشت و همین طور خصلت بی‏ادبی و تحقیر کننده بعضی از کونگ‏فو‏کاران را نیز نداشت. با ملاقات با او مجبور به هیچ تظاهری نمی‎شدید. او با افرادی که ملاقات می‎کرد به آنان احساس آرامش می‎داد. صمیمیت و گرمی و میهمان نوازی او به صورتهای مختلف مشخص بود. او مردی متشخص، با اصالت و آرام بود.  او در خانواده‎ای اصیل و محترم و ثروتمند متولد شده بود، خانواده او صاحب مزارع بزرگ و خانه‎های متعددی بودند. او به عنوان یک اشراف زاده زندگی مرفهی داشت تا آنجا که حتی اجازه نمی‎دادند برای برداشتن آب از روی زمین، خم شود. در سن 13 سالگی در کمال تعجب همگان، به ورزشهای رزمی علاقمند شد و داستان علاقمند شدنش به هنر رزمی وینگ چون از این قرار است: استاد Chan wah Shun که ذکرش در بالا گفته شد، شاگرد محبوب استاد بزرگ Leung Jan بود. او برای تعلیم و تربیت شاگردانش نیاز به جایی داشت، پدر "ییپ من" معبد خاندان Yip را برای تدریس به او اجاره داد. استاد حق‎التدریس زیادی (3 سکه نقره) در ماه از شاگردانش می‎گرفت و این باعث شده بود که درس او کم رونق باشد. ییپ مَن به خاطر جذابیت تکنیک‏هایی که نزد استاد دیده بود، به شدت به این سبک علاقمند شد، بنابراین یک روز با آوردن 3 سکه نقره برای استاد Wah او را شگفت زده کرد. با وجود علاقه کم استاد به تدریس به ییپ من، به خاطر  اعیان زادگی و نحیف و لاغر بودن او؛ سرانجام در مقابل اصرارهای ییپ مَن جوان، قانع شد. استاد در طول حیات خود 16 شاگرد بیشتر نداشت که یکی از آنها پسرش Chun Yu min بود. ییپ من جوانترین عضو و شاگرد مدرسه او بود. استاد پس از 3 سال آموزش به ییپ من در گذشت و ییپ مَن 16 ساله را ترک گفت. ییپ من جوان نیز برای تحصیل در کالج به هنگ کنگ سفر نمود. ییپ من در کالج همراه با دوستان چینی خود گروهی برای مبارزه و دعوا با اروپاییها تشکیل داده بود و آنان را به خاطر مهارتش در وینگ چون به راحتی شکست می‎داد. او خود در خاطراتش اشاره می‎کند که از این موضوع بسیار متکبر شده بود. تا اینکه روزی یکی از همکلاسی‏هایش برای او از دوست پدرش که در شرکت با پدرش همکار بود، تعریف نمود و گفت که او در هنرهای رزمی بسیار پیشرفته است و از او پرسید که آیا جرات مبارزه با او را دارد یا نه؟ ییپ من جوان که بسیار مغرور شده بود و از هیچ کس نمی‎ترسید روزی را معین نمود تا با هم‏شاگردی خود به ملاقات آن مرد برود. آن مرد حدوداً 50 ساله بود و در شرکت تجاری ابریشم کار می‎کرد. سرانجام روز قرار، بعد از ملاقات با آن مرد، قصد ملاقاتش با او را بیان کرد. مرد با لبخندی پذیرفت و از جوان پرسید که از استادت چیزی یاد گرفته‎ای یا نه؟ آیا فرم چام کیو را کار کرده‎ای؟ ییپ من جوان که از این سوالات خشمگین شده بود لباسهایش را برای مبارزه از تن درآورد و پیرمرد تاکید کرد که او را نخواهد زد و فقط از خود در مقابل حملات او دفاع خواهد نمود. این مبارزه انجام پذیرفت و ییپ من بارها توسط پیرمرد به زمین کوبیده شد. این اولین باری بود که ییپ من از کسی شکست می‎خورد. او بعدها فهمید که آن پیرمرد شاگرد استاد استادش (در واقع هم‏شاگردی استاد سابقش) بوده است. به این صورت بود که ییپ من شاگرد پیرمرد (Leung Bic فرزند استاد Leung Jan) شد و سالها نزد او به آموختن وینگ چون پرداخت. او در سن 24 سالگی استادش را به قصد شهر خود ترک گفت. در آن زمان او خود دیگر در این سبک استاد شده بود. او در شهر خود Futshan در سال 1949 میلادی به شغل مربیگری روی آورد و مربی کانون کارگران شهر شد. پس از آن سالها به نیروهای پلیس درس داد. او قبل از بازنشستگی برای ترویج بیشتر سبک خود "کانون وینگ چون هنگ کنگ" را تأسیس کرد. او در این سال‏ها شاگردان زیادی را تربیت کرد که یکی از معروفترین آنها بروس لی نام داشت?

ووشو از دسته ورزش های گروهی رزمی و زیر مجموعه کونگ فو است. مهد رشد این ورزش، کشور چین است. ووشو سرچشمه تمام رشته های ورزشی رزمی است.ووشو در شیوه ها و سبک های مختلفی تعریف شده است که هر کدام تکنیک ها، تاکتیک ها و قواعد خاص خود را دارند.  تفاوت سبک ها در واقع موجب تنوع در شیوه های مبارزه شده است؛ اما به طور کلی فلسفه آن طی 5000 سال پیشرفت تغییر نکرده است. ورزش ووشو فقط مفهوم حمله کردن و دفاع کردن را در بر نمی گیرد، بلکه برای رشد و پرورش بدن، ذهن و روح انجام می شود.  ووشو از دو واژه وو (wu) و شو (shu) تشکیل شده است.وو در زبان چینی به صورت دو نویسه zhi به معنی دست کشیدن و Ge که نوعی سلاح جنگی قدیمی است، نوشته می شود. نویسه wu در واقع از دست کشیدن از مبارزه و صلح می گوید؛ بنابراین ووشو علاوه بر تقویت سلامت بدن یک نوع تمرین برای ذهن و توجه به ارزش های اخلاقی است.  برخلاف کونگ فو که هنوز بر سبک سنتی باقی مانده است، ووشو تغییرات زیادی کرده است. تغییراتی مانند دویدن روی دیوار و وارو زدن، چرخش 720 درجه حین حرکت تورنادو و پروانه چرخشی. ووشو ابتدایی بر جا به جایی و پریدن با کمر صاف و بازوهای باز و بلند شدن از حالت دولا به کمک کف دست و بازو تاکید دارد.همچنین پرش با پای صاف مانند پرش کششی از روبرو و کنار و پرش هلالی رو به داخل و رو به بیرون. افراد با استعداد پس از شش ماه می توانند پرش پروانه را یاد بگیرند. چنانچه در بخش ورزش و تناسب اندام نمناک اشاره شده است ووشو یک ورزش درونی و بیرونی برای ذهن و بدن است و فرد را از نظر بدنی و روانی برای مبارزه آماده می کند. جنگ، مبارزه، زد و خورد، تمرین و حرکات موزون.  بدن باید نیروی کافی برای تمرینات روزانه ای مانند دویدن و وزنه برداری را داشته باشد.این یک قانون نیست، اما برای ارتقاء به سطوح بالاتر تناسب اندام ملاک است. انجام هرگونه تمرین مقابل مقاومت بیشینه بدن، قدرت بیشینه نام دارد.این سطح برای ووشوکاران بسیار حائز اهمیت است، آن ها باید بیشینه قدرت بدن خود را تا حد امکان بالا ببرند. برای این کار ووشوکاران باید تمرینات مشخصی را در ست های مختلف انجام دهند.هر ست باید 3 تا 7 مرتبه انجام شود و سختی تمرین باید از کم به متوسط و زیاد تغییر کند.  برای افزایش قدرت بیشینه تمرین ها باید با حداکثر سرعت انجام شوند.قدرت بیشینه به سه بخش تقسیم می شود: قدرت شروع:شامل پرورش عضلات برای مرحله شروع مبارزه است.  2- قدرت سرعت:شامل توانایی یک فرد در کاهش مقاومت بدن با بیشترین سرعت است.  3- سرعت قدرت:توانایی رسیدن به بیشترین مقاومت با بیشترین سرعت که با نام نیرو نیز شناخته می شود.  در ووشو برای جا به جایی صحیح، باید بدنی منعطف و قوی داشته باشید و توانایی انجام پرش، پشتک و وارو را نیز داشته باشید. ایستادن اسب این یک نوع ایستادن مبتدی است که به تعادل و انجام حرکات پیچیده دیگر کمک می کند. ابتدا پاهای خود را به اندازه عرض شانه باز کنید.زانوهای خود را خم کنید طوری که انگار می خواهید اسب سواری کنید.بالاتنه خود را کاملا صاف نگه دارید.  ایستادن قوسی در حالت لانژ روبرو بایستید، یک پا را جلوی پای دیگر در یک خط قرار دهید، پای پشتی را به آرامی وارونه کنید به طوری که انگشتان رو به بیرون قرار گیرند. هردو پاشنه باید روی زمین قرار داشته باشند. زانوی پای جلو را 90 درجه خم کنید و پای پشتی را بکشید. بالاتنه را صاف نگه دارید و به روبرو نگاه کنید.  ایستادن راحت پای راست را به صورت ضربدر روی پای چپ قرار دهید. روی زانوی پای چپ خود بنشینید و دقت کنید که هیچ فضای بین دو پا نباشد. سعی کنید تعادل خود را حفظ کنید. پاشنه پای چپ را از زمین جدا کنید. بالاتنه و چانه خود را صاف نگه دارید.دست خود را مشت کنید و روی ران قرار دهید. آرنجتان را رو به داخل و مچ هایتان را رو به بالا قرار دهید.  پرش از پهلو صاف بایستید و دست ها و مچ هایتان را صاف نگه دارید. آرنج هایتان را نزدیک به بدن نگه دارید. یک پا را پشت پای دیگر قرار دهید. کمی زانو بزنید تا نیروی بیشتری برای پریدن داشته باشید.پای جلویی را تکیه گاه قرار دهید و با پای پشتی تا جایی که می توانید با قدرت بپرید.  پرش تند صاف بایستید و دست راست خود را جلو نگه دارید ،به طوری که انگشتانتان صاف باشند.دست چپ خود را گره کنید و روی ران قرار دهید به طوری که مچ هایتان رو به بالا باشند.پای چپتان را کمی جلوتر از پای راست قرار دهید و زانو پای راستتان را بالا بیاورید. حرکات مهم در ورزش ووشو   حرکات ابتدایی در ورزش ووشو حالت دست در ووشو حالات مختلفی برای دست وجود دارد: قلاب کردن، کف دست، مشت کردن  قلاب کردن تمام انگشت ها را کنار یکدیگر قرار دهید و مچ دست را رو به پایین خم کنید؛ دقت کنید که انگشتان نباید خم شوند.  کف دست همه انگشتان را خم کنید و با آن ها شکل V بسازید.  مشت کردن همه انگشتان محکم کنار هم قرار گیرند و انگشت شست به حالت ضربدر روی بقیه انگشتان.  حالت ایستادن پیش از مبارزه پاهایتان را به اندازه عرض شانه باز کنید، بدن را صاف نگه دارید و در یک حالت عادی بایستید.  تمرین جا به جایی باید به حالت انگشتان، ران و شانه ها دقت کنید؛ دست هایتان باید راحت جا به جا شوند.دست ها را روبروی خود قرار دهید و به صورت چپ راست و بالا پایین در یک مدار دایره ای حرکت دهید. این تمرین ذهن و بدن را با هم آرام می کند، دست ها و پاها باید صاف باشند و هنگام حرکت دست ها باید در خلاف جهت یکدیگر حرکت کنند.با کمک انگشتان و پاشنه پا بدن را رو به جلو جا به جا کنید.همزمان که این کار را می کنید دستانتان را هم جلوی شکم، در یک مدار دایره ای بالا و پایین کنید. ورزش ووشو چیست و به چه معنیست؟  سبک های ورزش ووشو چنانچه در بخش ورزش و تناسب اندام نمناک گفته شده است سه سبک اصلی ورزش پرهیجان ووشو تای چی ، چانگ چوان و نان چوان هستند که درمسابقات بین المللی فرمهای استاندارد وحرفه ای از این سبکها اجرا می شود. تای چی چوان سبکی است که بر پایه انرژی چی بنا شده است و به در واقع تقویت بدن هم از لحاظ جسمی و هم روحی پرداخته است. در این سبک حرکات آرام همراه باتنفس اصولی انرژی بدن را نظم بخشیده و تنظیم می کند. چانگ چوان در واقع شامل سبک های شمالی کونگ فو است و در تعریف این سبک باید گفت واژه چانگ چوان به معنای مشت بلند است. در توضیح جزئیات این سبک گفتنی است در این سبک از حرکات با دستان و پاهای کشیده و حرکات زیبای آکروباتیک استفاده می شود. نان چوان سبک بعدی نان چوان شامل سبک های جنوبی کونگ فو است و بیشترحرکات آن انفجاری و باسرعت است که نشان دهنده ی درگیریهای نزدیک است.

کلیه اسامی و نام های کونگ فو توآ بدن و قسمتهاید مختلف ان تن و یا بدن ویا جسم...........................................ایچ روح و روان.......................................................نورما زن ماده یا مونث..........................................آن سه ما مرد یا مذکر.....................................................در باتو سر............................................................بودن تو دست...........................................................این تو پا............................................(کی تو) کی یستی تو سینه...........................................................تومن تو پهلو.............................................................یارماتو پشت......................................................اوسای تو   استقرار ها   استقرار از روبه رو......................................ایدون ما استقرار از پهلو..............................................تاج ما استقرار از پشت....................................... ایداث تو ایستادن در کونگ فو......................................ایده ما ایستادن پا گشاد............................................باب تو ایستادن پاگشاد نیمه رو به رو.............................الهام تو ایستادن از پهلو با زاویه 90 درجه.........................اجیر تو ایستادن معمولی و آزاد................................انجاس تو ایستادن رسمی و فکری....................................امیرتو ایستادن متمایل به بغل................................اهوراما تو ایستادن پا گربه ای........................................سرماتو ایستادن پا لک لکی.......................................اوک تو ایستادن پا قلابی...........................................بحث تو   اصطلاحات و احترام ها   سوگند......................................................سن سه رو   سوگند چشم وسوگند نگاه..................................تاکیون ما   استاد تعلیم.....................................................یارومه   سلام و درود.......................................................توآ   جمع شدن شاگردان کونگ فو توآ..............باتو کونگ فو کای   جمع شدن شاگردان ونشستن انها...........با تو کونگ فو کای ذنای   جمع شدن شاگردان وایستادن انها....با تو کونگ فو کار کامی سمای   برگشتن شاگردان به جای تمرین............دریا تو کونگ فو کای   برگشتن شاگردان به جای تمرین ونشستن.دریا تو کونگ فو کار ذنای   برگشتن شاگردان به جای تمرین و ایستادن....دریا تو کونگ فو کای کا می سمای   نرمش بدن...................................................امرتو   نرمش فکر................................................ ایجاد تو   اخطار یا توجه...................................................طی   حرکات بدن   قدم برداشتن به جلو..................................ایرمان نا تو قدم برداشتن به عقب......................................اسیر تو قدم برداشتن به پهلو......................................بائس تو چرخش به عقب......................................... انارت تو سر خوردن با جهش و کشش به جلو......................تورات سر خوردن با جهش و کشش به عقب.....................همه تو سر خوردن با جهش و کشش به پهلو.....................فران تو     حرکات دست   تکنیکها و ضربات مستقیم دست........................... ماتا دور نحو بستن مشت...............................................اتم تو ضربه پیش مشت..............................................ما تو ضربه دو مشتی............................................آنخازما عکس العمل دست......................................هفتی ما تو مشت واژگونه.................................................کارما نوک پنجه ها..................................................نپتون پنجه بسته یا کف گرگی...................................خرد خطا ضربه نوک انگشتی........................................مبداء تو ضربه دو انگشتی..........................................تار ما تو لبه کنار دست................................................کیان زا لبه کنار مشت بسته............................................زوره کف داخل دست..................................................زوتر پشت مشت.......................................................آثار آرنج...............................................................هوتو ساعد........................................................چین ما دفاع........................................................باری تو حمله.......................................................تو بی تو پشت دست...................................................خمو تو قوس لبه داخلی دست.........................................اهیپ تو نوک مرغی.................................................روماج تو   فنون دفاعی دست (ارماتو با تو)   دفا با لبه دست..........................................باکر تو دفاع با مچ دست......................................اوح ما تو دفاع بالا.....................................................آفما اوداء تو.......................................... دفاع با ساعد از داخل دفاع با ساعد از خارج..................................اورا تو دفاع با دو دست.........................................ارغه تو گرفتن......................................................تن تو دفاع دست و پا..........................................آفاق ترا   فنون دفاعی پا   ضربه گل پا(پیش رو).........................................کی تو   ضربه زانو...................................................اتمام تو   ضربه پا شنه پا..........................................مرجان زا   ضربه سینه پا............................................مهرگان زا   ضربه جلو پا................................................بخار تو   ضربه پشت پا.............................................جونگل زا   هلال داخل پا.............................................غوگان زا   حرکات دورانی پا از داخل.................................حزن زا   حرکات دورانی پا از خارج.............................ماده بی تو   حرکات پشت.......................................... پا اوسای ما   حرکات پشت از جلو به پشت.................................توزا   ضربات افت.................................................تورمابه تو   حرکات وضربات پرنده(توران مای)   پرنده عمودی.................................................بث تو   پرنده پهلو..................................................بخرد تو   پرنده پشت..................................................بودن تو   پرنده از روی چند نفر........................................بدرود   پرنده دو پایی.................................................نپتون تا   پرنده زانویی................................................کیهان زا   پرنده مبارزه با پرنده................................اشوردان مایانه   گاردپرنده.......................................................انرتو   فرود و استقرار................................................بخ تو

همه چیز درباره هنرهای رزمی ترکیبی یا همان ام ام ای (MMA) مجموعه: تاریخچه رشته های ورزشی ? هنرهای رزمی ترکیبی   MMA یا هنرهای رزمی ترکیبی چه ورزشی است؟ در این مقاله از بیتوته درباره رشته هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA  صحبت می‌کنیم، یک مجموعه? تکنیک‌های رزمی که عناصر مختلفی از هنرهای رزمی مختلف را ترکیب می‌کند، از جمله کاراته، جودو، و تکواندو. هنرهای رزمی ترکیبی یک ورزش رزمی پربرخورد است که به ورزشکاران اجازه می‌دهد تا در سطوح بالا و با استفاده از انواع تکنیک‌های مبارزه مانند مبارزه‌ی ایستاده، کوبیدن حریف و مبارزه‌ی زمینی به رقابت بپردازند. این ورزش در چند سال اخیر رشد چشمگیری داشته است و مانند بمبی در سرتاسر دنیا سر و صدا کرده است. اما اینکه MMA واقعا چیست، موضوعی است که در این مقاله به آن پرداخته می‌شود.   ورزش هنرهای رزمی ترکیبی یا Mixed Martial Arts (MMA) به عنوان یک رزمی کامل شناخته می‌شود که در آن مبارزان از انواع مختلفی از تکنیک‌ها استفاده می‌کنند.   ام ام ای چیست؟ MMA یا هنرهای رزمی ترکیبی، نسخه‌ای کوتاه‌تر از هنرهای رزمی ترکیبی است که از مجموعه‌ای از هنرهای رزمی مختلف تشکیل شده است، شامل تکنیک‌های گریپلینگ، ضربه زدن و دفاع شخصی می‌شود.   افرادی که در مسابقات MMA شرکت می‌کنند، خود تصمیم می‌گیرند که از کدام رشته‌های رزمی برای تمرین استفاده کنند.   هر فرد به دلیل خاصی ورزش رزمی ترکیبی را انتخاب می‌کند. برای مثال، اگر تمرکز ورزشکار بر روی مبارزه‌ی زمینی در MMA باشد، ممکن است بیشتر تمرکز خود را بر روی جوجیتسو برزیلی قرار دهد، در حالی که فرد دیگر ممکن است ورزش کشتی را انتخاب کند.   تعداد ورزشکاران MMA بسیار زیاد است و از متنوعیت هنرهای رزمی ترکیبی برخوردارند. اما برخی دیگر ممکن است علاقه‌مند به هنرهای رزمی سنتی باشند.    ? مبارزه MMA چیست   مبارزه MMA چیست؟ مبارزات MMA یک رشته ورزشی است که تمام جنبه‌های مختلف مبارزه را یکجا دارد. در این ورزش، مبارزه توسط داور و هیات داوران کنترل و رهبری می‌شود و بر خلاف تصور اشتباهی که وجود دارد، MMA ورزشی بی‌قانون نیست.   ? ات مبارزان باید هم در مبارزه ایستاده و هم در مبارزه زمینی مهارت کافی داشته باشند. آن‌ها باید در هر دو محیط به اندازه کافی ماهر باشند، زیرا MMA ترکیبی از سایر ورزش‌های رزمی است.   مبارزه در MMA زمانی به پایان می‌رسد که یکی از دو شرکت‌کننده به ناک‌اوت برسد یا زمان مسابقه تمام شود. اگر زمان مسابقه به پایان برسد، داوران تصمیم می‌گیرند که کدامیک از مبارزان برنده باشد. همچنین، اگر یکی از مبارزان قوانین MMA را نقض کند، ممکن است رد صلاحیت شود و بازنده اعلام شود.   MMA روشی عالی برای تمرین همه ورزش‌های رزمی به طور همزمان است. سازمان برگزارکننده مسابقات MMA، یو اف سی UFC است که هر ساله قوانین مسابقه توسط آن تعیین می‌شود.   مبارز MMA چه کسی است؟ مبارزان MMA را می‌توان فردی دانست که در حال تمرین و شرکت در مسابقات MMA (هنرهای رزمی ترکیبی) است.   همانطور که می‌دانید، MMA یک شکل از مبارزه نامنظم است که در آن می‌توانید ورزش‌های رزمی مختلف را به بهترین شکل ممکن ترکیب کنید.   MMA شامل تمام اشکال مبارزه است، از جمله ضربات مشتی، لگد زدن، کوبیدن حریف به زمین و مبارزه زمینی. اگر به یک ورزشگاه حرفه‌ای MMA بروید، با تمرینات بیشتر آشنا خواهید شد و افراد زیادی را مشاهده می‌کنید که در حال تمرین انواع ورزش‌های رزمی هستند.   علاوه بر این، می‌توانید هر کدام از ورزش‌های رزمی را که دوست دارید انتخاب کنید و مهارت خود را در یکی از آنها تقویت کنید.   جوجیتسو برزیلی واقعاً در بین مبارزان MMA محبوب است، زیرا بهترین گزینه برای مبارزات زمینی است و ورزشکاران MMA با تسلط بر آن می‌توانند برنده مبارزه باشند. اشاره به اهمیت و نقش جوجیتسو در یادگیری MMA در نوشته، نشان از اهمیت این رشته در آموزش و تقویت مهارت‌های مبارزه در MMA دارد.   ?  قوانین ورزش ام ام ای   قوانین ورزش ام ام ای مسابقات این ورزش با قوانین کمتری نسبت به دیگر رزمی‌ها برگزار می‌شود و مبارزان در آن می‌توانند به طور آزاد فنون رزمی را اجرا کنند. این مسابقات معمولاً در یک رینگ هشت ضلعی با دیواره‌های فلزی برگزار می‌شوند. به دلیل این آزادی بیشتر، خشونت در مسابقات MMA نیز بیشتر است.   قوانین کلی ورزش ام ام ای  در مسابقه‌ای که در سال 1951 در برزیل برگزار شد، ماساهیکو کیمورا، یک جودوکار ژاپنی، با هلیو گریسی، بنیان‌گذار جوجیتسو برزیلی، روبرو شد. این مسابقه به عنوان یکی از نخستین مبارزات معروف هنرهای رزمی ترکیبی شناخته می‌شود.   در این مبارزه، حمله به بیضه، فروکردن انگشت در چشم، فروکردن انگشت به هرکدام از منافذ بدن، ضربه زدن به قسمت گلو، ضربه زدن به مهره‌های پشت گردن و کمر، نیشگون گرفتن، و همچنین با پا ضربه زدن به حریفی که بیهوش یا به زمین افتاده است، به عنوان خطاهای محسوب می‌شدند.   مکمل‌های MMA برای حرفه‌ای شدن در هنرهای رزمی ترکیبی، می‌توان از رشته‌های دیگر رزمی بهره برد. بهترین رشته‌های مکمل برای MMA عبارتند از: - بوکس: برای بهبود ضربات مشت، تکنیک‌های گارد و دفاع، و یادگیری نحوه? جا خالی دادن. - تکواندو: برای بهبود ضربات سریع و متنوع با استفاده از پاها. - موای تای: برای آموزش ضربات آرنج و زانو. - جودو: برای یادگیری فنون پرتابی و کنترل حرکت در فاصله نزدیک. - جوجیتسو برزیلی: برای آموزش فنون خاکی، قفل مفاصل و فنون خفه کردن. - ساندا: برای تقویت توانایی در ترکیب کردن فنون کشتی و ضربات دست و پا.   ? مکمل‌های MMA   پیشینه MMA یک رزمی‌کار چینی در حال آماده‌سازی برای پرتاب حریف خود در یک مسابقه لی‌تای در چین باستان است.   رقابت‌های هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک رویداد جدید در عرصه رزمی‌ها شناخته می‌شوند، اما با نگاهی به گذشته، می‌توان تأثیرات وال تودو که از سال 1920 در برزیل برگزار می‌شد و پانکریشن را که نقشی مهم در این زمینه داشت، در ریشه‌های هنرهای رزمی ترکیبی مشاهده کرد.   در دهه‌های 1960 تا 1970، تفکر ترکیبی رشته‌های مختلف رزمی به ویژه به تأثیر بروس لی بر مبارزات توجه زیادی جلب کرد. او با ایده‌آل‌گرایی بود که یک مبارز برتر نیازمند گسترش و ترکیب مهارت‌های مختلف رزمی است و باید بتواند در هر استایلی مبارزه کند. این نگرش بعدها توسط دانا وایت، بنیان‌گذار اوآی‌اف، به عملیات عملی درآمد و تبدیل به مبارزات هنرهای رزمی ترکیبی شد.   هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک رویداد نوین در سال 1993 با برگزاری مسابقات یواف‌سی در ایالات متحده و پس از آن، مسابقات پراید اف‌سی در ژاپن به وجود آمد. از آن زمان تا به حال، این مسابقات با تغییرات قوانین به منظور معرفی هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک ورزش به جامعه، ادامه یافته است. امروزه، هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک ورزش جهانی شناخته می‌شود و در سراسر جهان مورد توجه و علاقه قرار دارد، به ویژه در ایالات متحده و ژاپن.   اما باید به یاد داشت که MMA به اندازه‌ای ورزش بی‌نظم و بی‌قانون نیست. در واقع، برخی حرکات در این ورزش ترکیبی وجود دارند که اجرای آنها مجاز نیست و باعث خطا می‌شود.   به عنوان مثال، در ورزش‌هایی مانند کراو ماگا و وینگ چون، تکنیک‌هایی وجود دارند که در MMA ممنوع هستند. بنابراین، اگر ورزش رزمی اصلی شما یکی از این دو ورزش باشد، باید به یاد داشته باشید که ممکن است نتوانید تمام تکنیک‌های آن را در MMA به کار ببرید.   با این حال، انتخاب در اختیار شماست. می‌توانید این ورزش‌ها را به عنوان ورزش رزمی اولیه خود انتخاب کنید و فقط برخی از تکنیک‌ها را در MMA استفاده کنید، یا می‌توانید جوجیتسو برزیلی یاد بگیرید و بدون نگرانی از تکنیک‌های آن، در مسابقات MMA شرکت کنید.   ? پیشینه MMA   سوالات متداول درباره هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA    1. آیا MMA ورزش گرانی است؟ هزینه‌ها بسته به باشگاهی که در آن ثبت‌نام می‌کنید، تعداد جلسات تمرین، احتیاج به مربی خصوصی یا گروهی، و همچنین تجهیزات اولیه مورد نیاز برای شروع دوره ممکن است متفاوت باشد. برخی باشگاه‌ها و مربیان ممکن است هزینه‌های بیشتری داشته باشند، در حالی که دیگران ممکن است گزینه‌های مناسبی برای هزینه‌های کمتر را ارائه دهند.   2. MMA مخفف چیست؟ MMA مخفف Mixed Martial Arts است. این ورزش به شکلی است که تمرین‌کنندگان در سبک‌های مختلف مبارزه فعالیت می‌کنند و می‌توانند هنرهای رزمی مختلفی را به سبک مبارزه خود اضافه کنند. برای موفقیت در MMA، شما باید به یک یا چندین ورزش رزمی مسلط باشید تا بتوانید بر حریف خود مسلط شوید. MMA محبوب است زیرا ورزشکاران از آزادی عمل بیشتری در مبارزه برخوردار هستند و قوانین سخت‌گیرانه کمتری بر آن حاکم است، همچنین برای آموزش دفاع شخصی نیز مناسب است.   سخن پایانی: ورزشکاران MMA اغلب به عنوان قوی‌ترین و تکنیکی‌ترین ورزشکاران شناخته می‌شوند زیرا معمولاً از هر رشته ورزشی رزمی چند تکنیک بلد هستند. هر چه تسلط ورزشکار بر ورزش‌های رزمی بیشتر باشد، در MMA موفق‌تر خواهد بود.